Прощальный ужин - Александр Вертинский

ПРОЩАЛЬНЫЙ УЖИН

Слова и музыка Александра Вертинского

Сегодня томная луна,

Как пленная царевна,

Грустна, задумчива, бледна

И безнадежно влюблена.

Сегодня музыка больна.

Едва звучит напевно.

Она капризна, и нежна,

И холодна, и гневна.

Сегодня наш последний день

В приморском ресторане,

Упала на террасу тень,

Зажглись огни в тумане…

Отлив лениво ткет по дну

Узоры пенных кружев.

Мы пригласили тишину

На наш прощальный ужин.

Благодарю Вас, милый друг,

За тайные свиданья,

За незабвенные слова

И пылкие признанья.

Они, как яркие огни,

Горят в моем ненастье.

За эти золотые дни

Украденного счастья.

Благодарю вас за любовь,

Похожую на муки,

За то, что вы мне дали вновь

Изведать боль разлуки.

За упоительную власть

Пленительного тела,

За ту божественную страсть,

Что в нас обоих пела.

Я подымаю свой бокал

За неизбежность смены,

За Ваши новые пути

И новые измены.

Я не завидую тому,

Кто Вас там ждет, тоскуя…

За возвращение к нему

Бокал свой молча пью я!

Я знаю.

Я совсем не тот,

Кто Вам для счастья нужен.

А он — иной… Но пусть он ждет,

Пока мы кончим ужин!

Я знаю, даже кораблям

Необходима пристань.

Но не таким, как я!

Не нам,

Бродягам и артистам!

AFSCHEIDSDINER

Woorden en muziek van Alexander Vertinsky

Donkere maan vandaag

Als een gevangen prinses

Verdrietig, nadenkend, bleek

En hopeloos verliefd.

Muziek is ziek vandaag.

Zo klinkt het amper.

Ze is wispelturig en zachtaardig,

Zowel koud als boos.

Vandaag is onze laatste dag

In een restaurant aan zee

Een schaduw viel op het terras,

Vuren ontstoken in de mist...

Ebb weeft lui langs de bodem

Schuim kant patronen.

We nodigden stilte uit

Voor ons afscheidsdiner.

Bedankt goede vriend

Voor geheime dates

Voor onvergetelijke woorden

En gepassioneerde bekentenissen.

Ze zijn als felle lichten

Ze branden in mijn slechte weer.

Voor deze gouden dagen

Gestolen geluk.

Bedankt voor de liefde

gelijk aan meel

Voor wat je me weer gaf

Ervaar de pijn van scheiding.

Voor bedwelmende kracht

boeiend lichaam,

Voor die goddelijke passie

Dat zong in ons beiden.

Ik hef mijn glas

Voor de onvermijdelijkheid van verandering,

Voor je nieuwe manieren

En nieuw verraad.

daar ben ik niet jaloers op

Wie wacht daar op je, verlangend...

Om naar hem terug te keren

Ik drink stilletjes mijn glas!

Ik weet.

ik ben het helemaal niet

Wie heb je nodig om gelukkig te zijn?

En hij is anders... Maar laat hem wachten,

Tot we klaar zijn met eten!

Ik weet het, zelfs schepen

Haven vereist.

Maar niet zoals ik!

Niet voor ons

Zwervers en artiesten!