Оловянное сердце - Александр Вертинский

Я увидел Вас в летнем тире,

Где звенит монтекрист, как шмель.

В этом мертво кричащем мире

Вы почти недоступная цель.

О, как часто юнец жантильный,

Энергично наметив Вас,

Опускал монтекрист бессильно

Под огнем Ваших странных глаз…

Вот запела входная дверца…

Он — в цилиндре, она — в манто.

В оловянное Ваше сердце

Еще не попал никто!

Но однажды, когда на панели

Танцевали лучи менуэт,

В Вашем сонном картонном теле

Пробудился весенний бред.

И когда, всех милей и краше,

Он прицелился, вскинув бровь,

Оловянное сердце Ваше

Пронзила его любовь!

Огонек синевато-звонкий…

И под музыку, крик и гам

Ваше сердце на нитке тонкой

Покатилось к его ногам.

Ik zag je in de zomer schietbaan,

Waar de montecrist rinkelt als een hommel.

In deze dodelijke schreeuwende wereld

Je bent een bijna onbereikbaar doelwit.

O, hoe vaak is de jeugd zachtaardig,

Energetisch je markeren,

Moeiteloos neergelaten montecrist

Onder het vuur van je vreemde ogen...

Hier komt de voordeur...

Hij draagt ​​een hoge hoed, zij een jas.

In je tinnen hart

Er is nog niemand geraakt!

Maar op een dag, toen op het paneel

De stralen dansten het menuet,

In je slaperige kartonnen lichaam

De lentebries is ontwaakt.

En wanneer, zoeter en mooier dan alles,

Hij mikte, trok een wenkbrauw op,

Je tinnen hart

Doorboord door zijn liefde!

Het licht heeft een blauwachtige stem...

En op de muziek, schreeuw en eet

Je hart zit op een dunne draad

Rolde aan zijn voeten.