Наши встречи - Александр Вертинский

Наши встречи минутны, наши встречи случайны,

Но я жду их, люблю их, а ты?

Я другим не скажу нашей маленькой тайны,

Нашей тайны про встречи, мечты.

Разве можно глазам запретить улыбнуться?

Разве стыдно, другую любя,

Подойти и пройти, лишь глазами коснуться,

Лишь глазами коснуться тебя…

Кто же выдумал все эти «надо», «не надо»,

Надо только запомнить сберечь

И влюбленную ненависть гордого взгляда

И пожатье презрительных плеч.

Ведь расчерчены дни, лишь минуты бескрайни,

Ведь живут так недолго цветы.

Наши встречи — мгновенья, наши встречи случайны,

Но я жду их, люблю их, а ты?..

Onze vergaderingen zijn minuut, onze vergaderingen zijn willekeurig,

Maar ik wacht op ze, ik hou van ze, en jij?

Ik zal anderen ons kleine geheim niet vertellen,

Onze geheimen over vergaderingen, dromen.

Is het mogelijk om te voorkomen dat je ogen glimlachen?

Is het een schande, van een ander te houden,

Benader en passeer, raak gewoon aan met je ogen,

Raak je gewoon aan met je ogen...

Wie heeft al deze "zou moeten", "zou niet" uitgevonden?

Je hoeft alleen maar te onthouden om op te slaan

En de liefdevolle haat van een trotse blik

En haal minachtende schouders op.

De dagen zijn tenslotte getekend, alleen eindeloze minuten,

Bloemen gaan immers niet lang mee.

Onze ontmoetingen zijn momenten, onze ontmoetingen zijn willekeurig,

Maar ik wacht op ze, ik hou van ze, en jij?..