Игуменья - Александр Вертинский

Хрупкая игуменья в полутемной нише,

Маленькая женщина с четками в руке.

В этой церкви сводчатой Вы не стали выше

Даже в этой мантии, даже в клобуке.

Справа — посох траурный с голубым сапфиром,

Плачут свечи тонкие и звенят слова.

Маленькая женщина, Вы порвали с миром,

Только память прошлого все еще жива.

И когда устанете Вы следить за хором,

И когда утратите символ слов святых,

Вы покоя ищете утомленным взором

У юного угодника в латах золотых.

Он похож… не правда ли?

Только тот был выше.

Маленькую женщину поднимал шутя…

И склонясь на посох свой в полутемной нише

Хрупкая игуменья плачет, как дитя.

Kwetsbare abdis in een halfdonkere nis,

Een kleine vrouw met een rozenkrans in haar hand.

In deze gewelfde kerk werd je niet groter

Zelfs in dit gewaad, zelfs in de capuchon.

Rechts een rouwstaf met een blauwe saffier,

Dunne kaarsen huilen en woorden rinkelen.

Kleine vrouw, je brak met de wereld,

Alleen de herinnering aan het verleden leeft nog.

En als je moe wordt van het volgen van het koor,

En als je het symbool van de woorden van de heiligen verliest,

Je zoekt rust met een vermoeide blik

Bij de jonge heilige in gouden wapenrusting.

Hij ziet eruit als... nietwaar?

Alleen hij was groter.

Hij voedde een kleine vrouw gekscherend op...

En leunend op je staf in een halfdonkere nis

De fragiele abdis huilt als een kind.