Дни бегут - Александр Вертинский

Сколько вычурных поз,

Сколько сломанных роз,

Сколько мук, и проклятий, и слез!

Как сияют венцы!

Как банальны концы!

Как мы все в наших чувствах глупцы!

А любовь - это яд.

А любовь - это ад,

Где сердца наши вечно горят.

Но дни бугут,

Как уходит весной вода,

Дни бегут,

Унося за собой года.

Время лечит людей,

И от всех этих дней

Остается тоска одна,

И со мною всегда она.

Но зато, разлюбя,

Столько чувств загубя,

Как потом мы жалеем себя!

Как нам стыдно за ложь,

За сердечную дрожь,

И какой носим в сердце мы нож!

Одному не понять,

А другим не сказать,

Остается застыть и молчать.

А дни бегут,

Как уходит весной вода,

Дни бегут,

Унося за собой года.

Время лечит людей,

И от всех этих дней

Остается тоска одна,

И со мною всегда она...

Hoeveel uitgebreide poses?

Hoeveel gebroken rozen?

Hoeveel kwellingen en vloeken en tranen!

Hoe stralen de kronen!

Hoe banaal eindigt!

Hoe dwaas zijn we allemaal in onze gevoelens!

En liefde is vergif.

En liefde is de hel

Waar onze harten voor altijd branden.

Maar de dagen zijn booming

Als het water in de lente weggaat,

De dagen lopen

Jaren dragen.

Tijd geneest mensen

En van al deze dagen

Alleen verdriet blijft

En ze is altijd bij me.

Maar, uit liefde gevallen,

Zoveel gevoelens verloren

Wat hebben we dan medelijden met onszelf!

We schamen ons voor de leugens

Voor de hartslag

En wat een mes dragen we mee in ons hart!

Men begrijpt het niet

Vertel het niet aan anderen

Het blijft om te bevriezen en stil te zijn.

En de dagen lopen

Als het water in de lente weggaat,

De dagen lopen

Jaren dragen.

Tijd geneest mensen

En van al deze dagen

Alleen verdriet blijft

En ze is altijd bij me...