Девочка у моря - Александр Вертинский

Девочка тонкие ножки в море мочила,

Девочка тихо, тихонько что-то у моря просила…

Первую тайну вверяла простору свободной стихии.

Мягко волны катились, ласкаясь, живые.

Море звенело, играло, струилось, бурлило и пело.

Морю до девочки не было дела.

Но, улыбаяся, голые ножки ее целовало

И обещало, целуя, все обещало.

Het meisje drenkte haar dunne benen in de zee,

Het meisje vroeg stilletjes, stilletjes aan de zee om iets...

Ze vertrouwde het eerste geheim toe aan de uitgestrektheid van het vrije element.

Zacht rolden de golven, strelend, levend.

De zee galmde, speelde, stroomde, brulde en zong.

De zee gaf niets om het meisje.

Maar lachend kusten haar blote benen haar

En hij beloofde, zoenend, hij beloofde alles.