Алёнушка - Александр Вертинский

Все, что видывал — не видывал,

Что забыл — не позабыл,

Что давно в уме прикидывал,

Я бы в песню все сложил.

В ней бы плыли гуси-лебеди

За Окою в забытьи,

В тополином тихом трепете

Замирали б соловьи.

За избушкой в два окошечка,

Сам не знаю уж о чем,

Возле пня одна Аленушка,

Горевала б над ручьем.

А в ее ладони смуглые

Вдруг слетала бы с куста

Удивленная и круглая

Детской радости звезда…

Только песня есть красивее

И придумана не мной,

И зовут ее Россиею

И родимой стороной.

В ней за долами, за рощами,

И на всей земле одна

Деревушка есть в Орловщине

И избушка в два окна.

Все, что прожито и пройдено,

Все тобой озарено,

Милая навеки Родина,

Детства милое окно!

Alles wat ik zag - niet zag,

Wat ik vergat - ik ben het niet vergeten,

Wat ik al heel lang in mijn hoofd denk,

Ik zou alles in een liedje stoppen.

Ganzen-zwanen zouden erin zwemmen

Achter het oog in vergetelheid,

In populier rustig beven

De nachtegalen zouden bevriezen.

Achter de hut in twee ramen,

Ik weet niet hoe het met mezelf zit

In de buurt van de stronk alleen Alyonushka,

Ik zou over de stroom hebben gerouwd.

En in haar handpalmen zijn donker

Zou plotseling uit de bush vliegen

Verbaasd en rond

Ster van kindervreugde...

Alleen het liedje is mooier

En niet door mij uitgevonden

En ze noemen haar Rusland

En inheemse kant.

Daarin achter de valleien, achter de bosjes,

En over de hele aarde alleen

Er is een dorp in Orlovshchina

En een hut met twee ramen.

Alles wat wordt geleefd en doorgegeven

Alles wordt door jou verlicht

Beste moederland voor altijd,

Kindertijd zoet venster!