Крылья - Александр Шевченко, Дежа-вю

Сто бессонных ночей, сто промокших плащей

Сотня дней по течению реки,

Сто полетов стрелы, сто осенних дождей

И желанье всему вопреки.

Дуновением став на устах твоих

Прикоснуться к заветной струне

Чтобы твой услышать голос в тишине.

Это сила огня, это выше меня, это мудрость несказанных слов,

Это не разменять, это можно понять, умножая себя на любовь

Ты услышишь меня в тишине ночной, как дыханье — шаги за спиной.

Припев:

Я сложу смиренно крылья

Я рассыплюсь звёздной пылью

Я из сказки стану былью

Если ты меня услышишь в эту ночь.

Сто хрустальных шаров, сто бесценных даров

Сто старинных волшебных картин

Сто дремучих лесов и над чашей весов

Сто сражений один на один.

Где моря, о, величие своём забыв,

Покоряются полной луне,

Чтобы твой услышать голос в тишине.

Эта ноша легка, это дверь без замка

Это ключ к пониманию снов, а его не отнять

Это можно понять, умножая себя на любовь

И когда ты захочешь сама узнать тайну ту, что зовётся весной.

Припев.

Есть отражение в реке

Есть чудеса без сомнений, свет мой,

Есть голоса вдалеке

Есть чистота откровений, — это

Путь, что зовётся весной.

Я сложу смиренно крылья

Я рассыплюсь звёздной пылью

Я из сказки стану былью

Если ты меня услышишь

Если ты меня узнаешь

В эту ночь.

Honderd slapeloze nachten, honderd natte regenjassen

Honderd dagen langs de rivier

Honderd pijlvluchten, honderd herfstregens

En verlangen ondanks alles.

Een adem op je lippen worden

Raak de dierbare snaar aan

Om je stem in stilte te horen.

Dit is de kracht van vuur, dit is boven mij, dit is de wijsheid van onuitgesproken woorden,

Dit is niet te ruilen, dit is te begrijpen door jezelf te vermenigvuldigen met liefde

Je zult me ​​horen in de stilte van de nacht, zoals ademhalen - stappen achter je.

Refrein:

Ik zal nederig mijn vleugels vouwen

Ik zal afbrokkelen in sterrenstof

Ik zal werkelijkheid worden uit een sprookje

Als je me vanavond hoort.

Honderd kristallen bollen, honderd onschatbare geschenken

Honderd oude magische schilderijen

Honderd dichte bossen en over de schalen

Honderd gevechten één op één.

Waar zijn de zeeën, oh, je grootheid vergetend,

Onderwerp je aan de volle maan

Om je stem in stilte te horen.

Deze last is licht, dit is een deur zonder slot

Dit is de sleutel tot het begrijpen van dromen, en het kan niet worden weggenomen

Dit kan worden begrepen door zichzelf te vermenigvuldigen met liefde

En als je zelf het geheim wilt weten van dat wat lente wordt genoemd.

Refrein.

Er is een weerspiegeling in de rivier

Er zijn zonder twijfel wonderen, mijn licht,

Er zijn stemmen in de verte

Er is een zuiverheid van openbaring,

Het pad dat lente wordt genoemd.

Ik zal nederig mijn vleugels vouwen

Ik zal afbrokkelen in sterrenstof

Ik zal werkelijkheid worden uit een sprookje

Als je me hoort

Als je me herkent

Deze nacht.