Островитянка - Александр Кутиков

Вот она, от мира вдалеке

На песке вновь рисует чье-то имя

Шлейф небес сжав в руке.

Ей не слышен даже океан

Сквозь туман видно яхту

И красив как юный бог, капитан.

В блеске света

В синем шелке волн

С нею он,

Но как прежде, голос улиц глушит сон

Хрупкий сон

Hier is ze, weg van de wereld

Op het zand tekent weer iemands naam

Een trein van de hemel die in je hand knijpt.

Ze kan de oceaan niet eens horen

Door de mist zie je het jacht

En knap als een jonge god, kapitein.

In een gloed van licht

In de blauwe zijde van de golven

Met haar hij

Maar net als voorheen overstemt de stem van de straten de slaap

breekbare droom