À la gueule des noyés - Calogero

Cravachée de lumière

La mer houle à la mort

Ses clameurs solitaires

Sur les bouées du port

Un enfant joue dehors

Le cœur dans les filets

À défier le sort

En jetant des galets

En jetant des galets

Bientôt il sera l’heure

Il quittera l’enfance

Tout en narguant sa peur

Il tentera sa chance

Plus loin que l’horizon

Là où l’ombre s’efface

Il doit couper les ponts

Pour retrouver les traces

Pour retrouver sa trace

Il sait que l’aube est infidèle

Et son destin comme cette houle

Qui ne déploie jamais ses ailes

Il sait que rien n’est plus cruel

Que le silence que la mer roule

Comme une caresse ou un appel

Il sait

Alors il partira

Comme est parti ce frère

Dont il parlait tout bas

Le soir dans ses prières

Personne ici ne pleure

L’absence d’un bateau

Chacun a sa douleur

Qu’il garde bien au chaud

Qu’il garde bien au chaud

Il sait que l’aube est infidèle

Et son destin comme cette houle

Qui ne déploie jamais ses ailes

Il sait que rien n’est plus cruel

Que le silence que la mer roule

Comme une caresse ou un appel

Il sait

Le cortège est passé

Il ne l’a pas suivi

Il ne va plus prier

Il sait qu’il a grandi

Alors les dents serrées

Il jette ses galets

À la gueule des noyés

Pour voir la mer pleurer

Pour voir la mer pleurer

Il jette ses galets

À la gueule des noyés

Pour voir la mer pleurer

geklopt met licht

De zee zwelt tot de dood

Zijn eenzame kreten

Op havenboeien

Een kind speelt buiten

Het hart in de netten

Om het lot te trotseren

Door kiezels te gooien

Door kiezels te gooien

Binnenkort is het zover

Hij zal de kindertijd verlaten

Terwijl hij zijn angst treitert

Hij zal zijn geluk beproeven

Voorbij de horizon

Waar de schaduw vervaagt

Hij moet de banden verbreken

Om de sporen te vinden

Om zijn spoor te vinden

Hij weet dat de dageraad ontrouw is

En zijn lot zwelt zo aan

Wie spreidt nooit haar vleugels

Hij weet dat niets wreder is

Dat de stilte die de zee rolt

Zoals een streling of een telefoontje

Hij weet

Dus hij gaat

Hoe ging het met deze broer?

Hij fluisterde over

Avond in haar gebeden

Niemand hier huilt

Het ontbreken van een boot

Iedereen heeft zijn pijn

Houd het warm

Houd het warm

Hij weet dat de dageraad ontrouw is

En zijn lot zwelt zo aan

Wie spreidt nooit haar vleugels

Hij weet dat niets wreder is

Dat de stilte die de zee rolt

Zoals een streling of een telefoontje

Hij weet

De colonne is voorbij

Hij volgde hem niet

Hij zal niet meer bidden

Hij weet dat hij volwassen is

Zo op elkaar geklemd

Hij gooit zijn steentjes

Aan de monding van de verdronken

Om de zee te zien huilen

Om de zee te zien huilen

Hij gooit zijn steentjes

Aan de monding van de verdronken

Om de zee te zien huilen