Ahora - Ismael Serrano

Ahora que la adolescencia es un septiembre lejano

Humo de cerveza en un portal, un verano inacabado

Algunos años en la facultad de ciencias

Papeles escritos, ron de Cuba, Hojas de Hierba

Un tren dormido en una va muerta

La luz de la ventana azul que siempre estaba abierta

Ahora que quedan tan lejos las playas de Corf

Las estaciones de trenes de Praga, Hamburgo o Estambul

Los viajes que trajeron a otros vistiendo nuestros cuerpos

La luz de una cafetera, los amores conversos

Ahora que te cansas y las piscinas cierran

Y apura el último baño la luz de las estrellas

Ahora que regreso a los lugares a donde quise huir

Y nadie me espera allí

Ahora que casi llego a fin de mes

Que amo a una mujer

Que amo a una mujer

Ahora que pago las facturas, que me ves en La Habana

Que sueño con Lacandona, que ya no escribo cartas

Que cumplimos más años que promesas

Que se hunden nuestros corazones como la vieja Venecia

Que llego tarde a los cines y al fin del planeta

Que alquilo un pequeño piso en un castillo de arena

Ahora que duelen las resacas y cortan como una navaja

Ahora que nadie nos saluda por los bares de Malasaña

Que pido auxilio, besos y comida por teléfono

Que fumo flores y lloro a veces mientras duermo

Ahora que tiemblo como un niño abandonado

Ahora que viejos amigos nos han traicionado

Ahora es el momento de volver a empezar, que empiece el carnaval

La orgía en el Palacio de Invierno, de banderas y besos

Se cayeron mis alas y yo no me rendí

Así que ven aquí

Brindemos que hoy es siempre todava

Que nunca me gustaron las despedidas

Nu de adolescentie ver in september is

Bierrook in een deuropening, een onvoltooide zomer

Enkele jaren in de bètafaculteit

Geschreven papieren, rum uit Cuba, Leaves of Grass

Een slaperige trein op een dood spoor

Het licht van het blauwe raam dat altijd open stond

Nu de stranden van Corf zo ver weg zijn

De treinstations van Praag, Hamburg of Istanbul

De reizen die ervoor zorgden dat anderen ons lichaam droegen

Het licht van een koffiepot, de bekeerde liefdes

Nu je moe wordt en de zwembaden sluiten

En het laatste bad wordt gehaast door het licht van de sterren

Nu ik terugkeer naar de plaatsen waar ik wilde vluchten

En niemand wacht daar op mij

Nu ik bijna aan het einde van de maand ben

dat ik van een vrouw hou

dat ik van een vrouw hou

Nu ik de rekeningen betaal, dat je me in Havana ziet

Dat ik droom van Lacandona, dat ik geen brieven meer schrijf

Dat we meer jaren waarmaken dan beloften

Laat onze harten zinken als het oude Venetië

Dat ik te laat ben voor de theaters en aan het einde van de planeet

Dat ik een kleine flat huur in een zandkasteel

Nu die katers pijn doen en snijden als een scheermes

Nu niemand ons begroet in de bars van Malasaña

Dat ik telefonisch om hulp, kusjes en eten vraag

Dat ik bloemen rook en soms huil in mijn slaap

Nu ik beef als een verlaten kind

Nu oude vrienden ons hebben verraden

Nu is het tijd om opnieuw te beginnen, laat het carnaval maar beginnen

De orgie in het Winterpaleis, van vlaggen en kussen

Mijn vleugels vielen eraf en ik gaf niet op

dus kom hier

Laten we proosten dat het vandaag altijd stil is

Dat ik nooit van afscheid heb gehouden