Притча - Владимир Захаров

Море вдруг стало пропастью,

Стелятся скалы чёрные

К берегу чайки бросятся,

Верою окрылённые

Рвутся они сквозь порывистый шторм,

Ближе и ближе их каменный дом…

Вот их стихия настигла опять,

Кто их просил улетать?

Слабые птицы падали,

Ночь оглушая криками

Ветру, ну много надо ли,

С птицей чтоб сладить тихою

Друг ее сильный почти долетел,

Только её он бросать не хотел

Вместе они не прошли этот путь,

Сил не хватило чуть-чуть

Волны подругу вынесли,

Бросив на камни серые

Лёг он на берег илистый,

Рядом с любовью первою

И пролежал пять мучительных дней,

Крылья крест-накрест сомкнувши над ней

Небу он что-то кричал вновь и вновь,

Так умирает любовь…

De zee werd plotseling een afgrond

Zwarte rotsen kruipen

Meeuwen zullen naar de kust rennen,

Geïnspireerd door het geloof

Ze scheuren door de vlagerige storm,

Steeds dichter bij hun stenen huis...

Hier haalde hun element weer in,

Wie vroeg hen om weg te vliegen?

Zwakke vogels zijn gevallen

Nachtelijke oorverdovende kreten

Wind, nou, heb je veel nodig,

Met een vogel om de stilte te zoeten

Haar sterke vriend vloog bijna,

Alleen wilde hij haar niet verlaten

Samen kwamen ze niet langs deze weg,

Ik had niet genoeg kracht

De golven droegen mijn vriend

Grijze stenen gooien

Hij ging op de modderige kust liggen,

Naast de eerste liefde

En lag vijf pijnlijke dagen,

Vleugels gekruist over haar heen

Hij riep keer op keer iets naar de hemel,

Zo sterft de liefde...