Обыкновенная история - Владимир Захаров, Рок-острова

Обыкновенная семья, каких немало —

Отец и мать вдвоем растят троих детей.

Мать заболела, по весне ее не стало,

Отец запил и стало всем еще больней.

А старшей дочери уже почти семнадцать,

Братишке скоро девять лет, малому — пять.

Кому кричать, куда идти, куда податься?

А может, волю сжав в кулак, чего-то ждать.

Обыкновенная зима сковала город,

Отец все время пьет и пьет, раскис совсем.

Он старшей дочери сказал: Помру я скоро,

Ты только дочка не оставь одних детей!.

Дочь под иконой поклялась, что в жизни этой,

Она не бросит никогда своих ребят.

А за зимой всегда весна, а после лето,

И тут жестокая судьба сдала назад.

Он был — богатый человек, богатый очень,

И закружилась, понеслась другая жизнь.

Она сжигала, как во сне, с ним дни и ночи,

Только в квартире не пришлось отцу дожить.

Отец скончался на полу в сыром подвале,

Два брата стали бомжевать уже одни.

Они любимую сестру везде искали,

Среди вокзалов и толпы летели дни.

Обыкновенный в январе спустился вечер,

Весь город шумно, как всегда, зажег огни.

У ресторана, на Тверской случилась встреча,

Она — с охраной, в черный джип, а тут — они.

К ней старший брат не подошел — он гордый малый,

А младший кинулся вперед и молча встал.

Она взглянула на него и не узнала,

Охранник к парню подошел и деньги дал.

Обыкновенная судьба в обычной жизни,

Обыкновенная семья, таких полно.

В ночи двух маленьких детей совсем не видно,

А с неба сыпал мокрый снег давным-давно.

Een gewoon gezin, waarvan er veel zijn -

Vader en moeder voeden samen drie kinderen op.

Moeder werd ziek, in de lente was ze weg,

Vader werd dronken en iedereen werd zieker.

En de oudste dochter is al bijna zeventien,

Het kleine broertje is bijna negen jaar oud, het kleintje is vijf.

Wie te schreeuwen, waar te gaan, waar te gaan?

Of misschien, je wil tot een vuist balde, wachtend op iets.

Gewone winter gebonden de stad,

Vader drinkt en drinkt de hele tijd, helemaal slap.

Hij zei tegen zijn oudste dochter: ik zal spoedig sterven,

Je bent nog maar een dochter, laat kinderen niet alleen!

De dochter onder het icoon zwoer dat in dit leven,

Ze zal haar jongens nooit verlaten.

En na de winter is er altijd lente, en na de zomer,

En toen gaf het wrede lot terug.

Hij was een rijk man, heel rijk,

En draaide zich om, een ander leven snelde weg.

Ze brandde, als in een droom, dagen en nachten met hem,

Alleen hoefde mijn vader niet in een appartement te wonen.

Vader stierf op de vloer in een vochtige kelder,

Twee broers begonnen al alleen dakloos te worden.

Ze waren overal op zoek naar hun geliefde zus,

De dagen vlogen voorbij tussen de stations en de menigte.

De gebruikelijke avond in januari daalde,

De hele stad stak zoals altijd luidruchtig de lichten aan.

Er was een bijeenkomst in het restaurant, op Tverskaja,

Ze is bij de beveiliging, in een zwarte jeep, en hier zijn ze.

De oudere broer benaderde haar niet - hij is een trotse kerel,

En de jongere rende naar voren en stond stil op.

Ze keek naar hem en herkende het niet

De bewaker benaderde de man en gaf hem geld.

Het gewone lot in het gewone leven

Een gewoon gezin, er zijn er genoeg.

's Nachts zijn twee kleine kinderen helemaal niet zichtbaar,

En lang geleden viel er natte sneeuw uit de lucht.