Вика - Владимир Захаров, Рок-острова

Черная машина, в ней она.

Над домами пьяная луна.

В дом напротив он пошел один — где-то там в заложниках их сын.

Денег просто не собрали в срок, и никто им в этом не помог.

Цифру попросили, не назвать, им такие деньги не собрать…

Учредитель в банке муж у ней, полукровка, по отцу еврей.

Он ее до одури любил, года два до свадьбы к ней ходил.

А она жгла жизнь, как угольки, и гуляла до хмельной тоски.

В общем, просто для себя жила и году на третьем родила.

А теперь, как призрак, этот двор…

Рослый парень мужа вниз повел.

Муж сказал ей: «Я решу все сам».

Снял очки и в руки ей отдал…

А февраль жег суровым морозом

И пугал сытый город Москву,

И цеплялись грязные слезы

К лобовому стеклу…

Перед этим ночи напролет в крик она орала: «Идиот!

Что ты лезешь?

Надо всех поднять и ублюдков этих пострелять!».

Но решил иначе муж ее, встав стеной за кровное свое.

Он ее ударил по щеке, ствол запрыгал у него в руке.

Черная машина, в ней она.

Над домами пьяная луна.

Выстрелы взорвали тишину,

Страх застукал здесь ее одну…

В этой жути вдруг раздался крик:

«Помоги мне!», — муж к стеклу приник.

Видит, цепенея в страшном сне,

Как принес он сына ей во тьме…

Тут она очнулась ото сна,

Задрожала, сына приняла.

А у мужа кровь по всей груди…

Он ей крикнул: «Вика, уходи!»

А в газетах утром между тем:

«В подворотне найден бизнесмен,

Много ран смертельных, пулевых,

Все идут разборки там у них»

Zwarte auto, ze zit erin.

Een dronken maan boven de huizen.

Hij ging alleen naar het huis aan de overkant - ergens werd hun zoon gegijzeld.

Het geld werd simpelweg niet op tijd opgehaald en niemand hielp hen daarbij.

Ze vroegen om een ​​cijfer, om het maar niet te noemen, dat soort geld kunnen ze niet incasseren...

De oprichter van de bank is haar man, een halfbloed, een jood van zijn vader.

Hij hield zielsveel van haar, twee jaar voor de bruiloft ging hij naar haar toe.

En ze verbrandde het leven als kolen, en liep naar dronken melancholie.

Over het algemeen leefde ik gewoon voor mezelf en beviel in het derde jaar.

En nu, als een geest, deze tuin...

Een lange man leidde haar man naar beneden.

Haar man zei tegen haar: "Ik bepaal alles zelf."

Hij zette zijn bril af en gaf hem aan haar...

En februari verbrand met strenge vorst

En de weldoorvoede stad Moskou bang,

En vuile tranen klampten zich vast

Naar de voorruit...

Daarvoor schreeuwde ze de hele nacht: “Idioot!

Wat klim je?

We moeten iedereen overeind krijgen en die klootzakken neerschieten!”

Maar haar man besloot er anders over en stond op als een muur voor zijn bloed.

Hij sloeg haar op de wang, de loop sprong in zijn hand.

Zwarte auto, ze zit erin.

Een dronken maan boven de huizen.

De schoten verbraken de stilte

Angst trof haar hier alleen...

In deze horror klonk plotseling een kreet:

"Help me!" - de man klampte zich vast aan het glas.

Hij ziet, verdoofd in een vreselijke droom,

Hoe hij haar zoon bij haar bracht in de duisternis...

Toen werd ze wakker uit haar droom

Bevend nam ze haar zoon aan.

En mijn man heeft bloed over zijn hele borst...

Hij riep naar haar: "Vika, ga weg!"

Ondertussen, in de kranten in de ochtend:

“In de steeg werd een zakenman gevonden,

Veel dodelijke wonden, schotwonden,

Iedereen heeft daar een confrontatie met hen "