Мне никогда не позабыть тебя - Владимир Захаров

Ещё так далеко до сентября,

Ещё не веют холодом ресницы,

Когда посеребрятся тополя,

И ничего уже не повторится.

А я не в силах позабыть тебя,

Ту прядь волос, что так на лён похожа,

Тот нежный запах бархатистой кожи,

Мне никогда не позабыть тебя.

Припев:

Ещё дождём не плачут небеса,

Ещё хранит тепло объятия ночи,

Но, первой птичьей стаи голоса,

С тобой нам расставание пророчат.

И пусть так далеко до сентября,

Пусть на столе давно погасли свечи,

Я возвращаюсь мысленно в тот вечер,

Что не даёт мне позабыть тебя.

Ещё в лугах не высохла роса,

Листва багряной краской не задета,

Ещё я слышу наши голоса,

Прощальным эхом на закате лета.

А я не в силах позабыть тебя,

В сиянии звёзд тел наших очертание,

Глаз синеву и трепетность дыхания,

Мне никогда не разлюбить тебя.

Припев:

Ещё дождём не плачут небеса,

Ещё хранит тепло объятия ночи,

Но, первой птичьей стаи голоса,

С тобой нам расставание пророчат.

И пусть так далеко до сентября,

Пусть на столе давно погасли свечи,

Я возвращаюсь мысленно в тот вечер,

Что не даёт мне позабыть тебя.

Ещё дождём не плачут небеса,

Ещё хранит тепло объятия ночи,

Но, первой птичьей стаи голоса,

С тобой нам расставание пророчат.

И пусть так далеко до сентября,

Пусть на столе давно погасли свечи,

Я возвращаюсь мысленно в тот вечер,

Что не даёт мне позабыть тебя.

Nog zo ver van september

Wimpers blazen nog niet koud,

Als de populieren zilver worden,

En er zal niets meer gebeuren.

En ik kan je niet vergeten

Die haarlok die zoveel op vlas lijkt,

Die zachte geur van fluweelzachte huid,

Ik zal je nooit vergeten.

Refrein:

De lucht huilt nog steeds niet van de regen,

Houdt nog steeds de warmte van de omhelzing van de nacht,

Maar de eerste vogelzwerm stemmen,

Van u is geprofeteerd afscheid te nemen.

En ook al is het nog zo ver tot september,

Laat de kaarsen lang geleden op tafel uitgaan,

Ik keer mentaal terug naar die avond,

Dat zorgt ervoor dat ik je niet vergeet.

De dauw is nog niet opgedroogd in de weilanden,

Gebladerte wordt niet aangeraakt door karmozijnrode verf,

Ik hoor nog steeds onze stemmen

Een afscheidsecho bij de zonsondergang van de zomer.

En ik kan je niet vergeten

In de glans van de sterren van ons lichaam, de omtrek,

Oog blauw en trillende adem,

Ik zal nooit stoppen met van je te houden.

Refrein:

De lucht huilt nog steeds niet van de regen,

Houdt nog steeds de warmte van de omhelzing van de nacht,

Maar de eerste vogelzwerm stemmen,

Van u is geprofeteerd afscheid te nemen.

En ook al is het nog zo ver tot september,

Laat de kaarsen lang geleden op tafel uitgaan,

Ik keer mentaal terug naar die avond,

Dat zorgt ervoor dat ik je niet vergeet.

De lucht huilt nog steeds niet van de regen,

Houdt nog steeds de warmte van de omhelzing van de nacht,

Maar de eerste vogelzwerm stemmen,

Van u is geprofeteerd afscheid te nemen.

En ook al is het nog zo ver tot september,

Laat de kaarsen lang geleden op tafel uitgaan,

Ik keer mentaal terug naar die avond,

Dat zorgt ervoor dat ik je niet vergeet.