Тишины хочу - Микаэл Леонович Таривердиев

Тишины хочу, тишины…

Нервы, что ли, обожжены?

Тишины…

чтобы тень от сосны,

щекоча нас, перемещалась,

холодящая словно шалость,

вдоль спины, до мизинца ступни,

тишины…

звуки будто отключены.

Чем назвать твои брови с отливом?

Понимание —

молчаливо.

Тишины.

Звук запаздывает за светом.

Слишком часто мы рты разеваем.

Настоящее — неназываемо.

Надо жить ощущением, цветом.

Кожа тоже ведь человек,

с впечатленьями, голосами.

Для нее музыкально касанье,

как для слуха — поет соловей.

Как живется вам там, болтуны,

чай, опять кулуарный авралец?

горлопаны не наорались?

тишины…

Мы в другое погружены.

В ход природ неисповедимый,

И по едкому запаху дыма

Мы поймем, что идут чабаны.

Значит, вечер.

Вскипают приварок.

Они курят, как тени тихи.

И из псов, как из зажигалок,

Светят тихие языки.

Ik wil stilte, stilte...

Zenuwen, zijn ze verbrand?

Stilte...

zodat de schaduw van de pijnboom,

ons kietelen, ontroerd,

chillen als een grap

langs de rug, tot aan de kleine teen van de voet,

stilte...

Geluiden zijn uitgeschakeld.

Hoe noem je je wenkbrauwen met een tint?

Begrip -

stil.

Stilte.

Geluid blijft achter bij licht.

Te vaak openen we onze mond.

De echte is onnoembaar.

Je moet leven met gevoel, met kleur.

De huid is ook een persoon

met indrukken, stemmen.

Voor haar muzikale touch,

wat het gehoor betreft, de nachtegaal zingt.

Hoe woon je daar, praters,

thee, weer backstage avralets?

schreeuwden niet?

stilte...

We zijn ondergedompeld in iets anders.

In de loop van de natuur ondoorgrondelijk,

En door de doordringende geur van rook

We zullen begrijpen dat er herders komen.

Het is dus avond.

Lasnaden koken op.

Ze roken alsof schaduwen stil zijn.

En van honden, zoals van aanstekers,

Stille tongen glanzen.