Lisboa À Noite - Kátia Guerreiro

Lisboa adormeceu, já se acenderam

Mil velas, nos altares das colinas

Guitarras pouco a pouco emudeceram

Cerraram-se as janelas pequeninas

Lisboa dorme um sono repousado

Nos braços voluptuosos do seu Tejo

Cobriu a colcha azul do céu estrelado

E a brisa veio a medo, dar-lhe um beijo

Lisboa… andou de lado em lado

Foi ver uma toirada, depois bailou, bebeu

Lisboa… ouviu cantar o fado

Rompia a madrugada quando ela adormeceu

Lisboa não parou a noite inteira

Boémia, estouvada, mas bairrista

Foi á sardinha assada lá na feira

E á segunda sessão duma revista

Dali, p’ro Bairro Alto, enfim galgou

No céu, a lua cheia refulgia

Ouviu cantar o fado, e então sonhou

Que era a saudade aquela voz que ouvia

Lissabon is in slaap gevallen, ze zijn al verlicht

Duizend kaarsen, op de heiligdommen van de heuvels

Gitaren beetje bij beetje gedempt

De kleine ramen waren gesloten

Lissabon slaapt een goede nachtrust

In de wellustige armen van je Taag

Bedekte de blauwe quilt van de sterrenhemel

En de wind kwam om te vrezen, geef hem een ​​kus

Lissabon... liep heen en weer

Ging naar een gevecht kijken, danste, dronk

Lissabon... hoorde fado zingen

Het brak bij het ochtendgloren toen ze in slaap viel

Lissabon heeft de hele nacht niet stilgestaan

Bohemen, wild, maar lokaal

Ging daar naar de geroosterde sardines?

En de tweede sessie van een tijdschrift

Van daar, naar Bairro Alto, klom hij eindelijk

In de lucht scheen de volle maan

Hij hoorde Fado zingen en droomde toen

Wat was het verlangen die stem die ik hoorde?