Увертюры белых рек - Зоя Ященко, Белая Гвардия

Её вечер утра мудреней,

Её дом — обычный дом,

В её городе полно камней

С человеческим лицом.

Иногда ночами страшный шум,

Ей не страшно засыпать.

Очень трудно потерять свой ум,

Если нечего терять.

И, проснувшись как-то раз одна,

Позабыла, что спала,

Позвала весну — пришла весна,

Белокрыла и светла.

Постелила свежую траву,

Из цветов сплела браслет,

И надела платье из дождя,

И пошла встречать рассвет.

На моей запутанной руке

Очень странная звезда.

От неё такой печальный свет,

Он привёл меня сюда.

Расступились серые дома,

Распугали голубей.

Я от мира зачерпнул ума

И теперь ещё глупей.

Ей не нужно от меня меня,

Она знает, что со мной,

И качает колокол огня,

И зовёт меня домой,

И играет мне, пока я сплю,

Увертюры белых рек.

Я один, и я её люблю,

Как любил ребёнком снег.

Haar avond is wijzer dan de ochtend,

Haar huis is een gewoon huis,

Haar stad is vol stenen

Met een menselijk gezicht.

Soms is er 's nachts een vreselijk geluid,

Ze is niet bang om in slaap te vallen.

Het is heel moeilijk om je verstand te verliezen

Als er niets te verliezen is.

En, eenmaal alleen wakker,

Ik was vergeten dat ik sliep

Genaamd lente - lente kwam

Wit gevleugeld en helder.

Vers gras verspreiden

Ik weefde een armband van bloemen,

En trek een regenjurk aan

En ze ging de dageraad tegemoet.

Op mijn verwarde hand

Een heel vreemde ster.

Van haar zo'n droevig licht,

Hij heeft me hierheen gebracht.

De grijze huizen gingen uiteen

Ze lieten de duiven schrikken.

Ik schepte mijn gedachten van de wereld op

En nu nog dommer.

Ze heeft mij niet van mij nodig,

Ze weet wat er mis is met mij

En schudt de bel van vuur,

En roept me naar huis

En speelt voor mij terwijl ik slaap,

Ouvertures van witte rivieren.

Ik ben alleen en ik hou van haar

Als kind hield hij van sneeuw.