Сердце моё - Зоя Ященко, Белая Гвардия

Руки мои — что хворост в сыром лесу,

Ноги мои — что пни у засохшей речки.

На коромысле слезы свои несу,

Боль моя, точно пес, скулит на крылечке.

Лето стучится в ставни ветками лип,

Сны с мордами крыс прячутся в норы.

Песня больше похожа на горький всхлип,

Медный пятак луны, и тот выкрали воры.

Я ли не созывала к столу гостей,

Я ли в платьях-монистах не танцевала?

Руки мои — что крылья у лебедей,

Я ли белыми крыльями не обнимала?..

Нынче выйду из дома, глядь — дома нет,

Лес густой, да немые в зарослях птицы.

Я к озерам, а их уж простыл и след,

Так и стою, как сноп посреди светлицы.

Да скажите же, кто там за озером плачет,

Ищет дом да калиточку?

Да скажите же, кто там за пазухой прячет

Сердце мое на ниточке?

Mijn handen zijn als kreupelhout in een vochtig bos,

Mijn voeten zijn als stompen bij een droge rivier.

Ik draag mijn tranen op het juk,

Mijn pijn, als een hond, zeurt op de veranda.

De zomer klopt op de luiken met lindetakken,

Dromen met muilkorven van ratten verstoppen zich in gaten.

Het lied is meer als een bittere snik,

Koper nikkel van de maan, en dieven hebben het gestolen.

Heb ik geen gasten naar de tafel geroepen,

Heb ik niet in monistische jurken gedanst?

Mijn handen zijn als zwanenvleugels,

Heb ik niet geknuffeld met witte vleugels?..

Vandaag zal ik het huis verlaten, kijk - er is geen huis,

Het bos is dichtbegroeid en de vogels zwijgen in het struikgewas.

Ik ben naar de meren, en ze hebben al een spoor gevonden,

En zo sta ik, als een schoof in het midden van de kamer.

Ja, vertel me wie daar aan de andere kant van het meer huilt,

Op zoek naar een huis en een poort?

Ja, vertel me wie er in zijn boezem verstopt zit

Zit mijn hart aan een touwtje?