Дьявол - Зоя Ященко, Белая Гвардия

Бедный, бедный дьявол…

Сидит один на вершине мира,

Плачет и пьет неразбавленный спирт,

Вспоминает строчки любимых стихов.

Последнее время ему очень скучно,

И я его хорошо понимаю,

Ведь у него почти не осталось работы,

Совсем не осталось достойных врагов.

Такое чувство, что его обманули,

Как если б позвали играть с «Челси»,

А вышел второй эшелон Забайкалья,

Да еще запасной молодежный состав.

Ведь ему же совсем ничего не стоит

Легким движением разрушить полмира,

Но люди и так все делают сами,

Лишая его наделенных прав.

И поэтому ему нестерпимо скучно,

И уже никакой спирт не спасает,

Он даже со скуки готов стать хорошим

И лететь открывать другие миры.

Но в детстве он сделал что-то такое,

Что его больше никуда не пускают

И еще лет тысячу не поменяют

Правила этой странной игры.

Бедный, бедный дьявол…

Arme, arme duivel...

Alleen zitten op de top van de wereld

Huilen en onverdunde alcohol drinken,

Herinner regels van favoriete gedichten.

Hij verveelt zich de laatste tijd erg

En ik begrijp hem goed

Hij had tenslotte bijna geen werk meer,

Er zijn geen waardige vijanden meer.

Het voelt alsof er tegen hem is gelogen

Alsof ze waren uitgenodigd om met Chelsea te spelen,

En het tweede echelon van Transbaikalia vertrok,

Ja, zelfs een reserve jeugdploeg.

Hij kost tenslotte helemaal niets

Met een lichte beweging om de halve wereld te vernietigen,

Maar mensen doen alles zelf,

Hem zijn verworven rechten ontnemen.

En daarom verveelt hij zich ondraaglijk,

En geen alcohol bespaart,

Zelfs uit verveling is hij klaar om braaf te worden

En vlieg om andere werelden te ontdekken.

Maar in zijn jeugd deed hij zoiets als dit,

Dat ze hem nergens anders laten gaan

En nog eens duizend jaar zal niet veranderen

De regels van dit vreemde spel.

Arme, arme duivel...