Du soleil à la toque - Zebda

On vivait y’a pas si longtemps

Comme des Indiens

Dans des cases que nos parents

Ont construit de leurs mains

Et si les robinets d’eau n'étaient pas trop loin

Tu pouvais dire que rien n'était à portée de main

Même sous un toit tu dormais à la belle étoile

T’avais froid même avec une couverture sociale

Si t’avais pas de chaussettes qui te servaient de gants

Tu pouvais toujours danser et chanter des slogans

On vivait y’a pas si longtemps

Dans des baraques en bois

Je crois bien que c'était pas

Ma cabane au Canada

C'était un camp et l’eau la mairie la faisait gratis

Pour les toilettes on allait derrière un champ de maïs

En échange on avait intérêt à être aimable

Sinon la maison finit en petit tas de sable

Et celui qui n'était pas content à l'époque

Aussi sec et sans pitié on lui coupait les allocs

Y’avait du soleil et du soleil

Y’en avait dans ma chemise

Y’en avait à l'époque du soleil à la toque

Et la vie n'était pas grise

On vivait y’a pas si longtemps dans des cabanes en fer

Et si c'était pas le paradis, c'était pas l’enfer

On en a passé des hivers lorsqu’un beau matin

Une maladie nous a déchiré l’intestin

On s’asseyait plus et puis y’avait pas de chaise

De toute façon à table on était plus de seize

Ou peut-être dix-sept, on était rachitique car

On dormait tous au fond de tout petits placards

Un jour y sont arrivés en criant «n'ayez pas peur»

On a vu la grue qu’a tout démoli en un quart d’heure

Là-bas vous aurez un jardin

Et y’aura une salle de bain

Ils avaient construit la cité

Ce paradis qu’on devait habiter

Mais à peine arrivé, nous on a refait les couleurs

Ça n’a pas plu aux blaireaux, ça n’a pas plu et dans l’heure

On a vu se pointer quelques valeurs

C'étaient vingt et un flics et un éducateur

Qui nous on dit «c'est pas votre maison»

Pas votre maison non non non

Pas votre maison

Mais nous on avait déjà tombé la cloison

Y’avait du soleil

Et du soleil

We leefden nog niet zo lang geleden

zoals indianen

In dozen die onze ouders

Met hun handen hebben gebouwd

Wat als de waterkranen niet te ver weg waren?

Je kon zien dat er niets dichtbij was

Zelfs onder een dak sliep je onder de sterren

Zelfs met de sociale zekerheid had je het koud

Als je geen sokken had die als handschoenen dienden

Je zou altijd kunnen dansen en leuzen zingen

We leefden nog niet zo lang geleden

In houten hutten

Ik denk niet dat het was

Mijn hut in Canada

Het was een kamp en het water maakte het stadhuis vrij

Voor het toilet gingen we achter een maisveld

In ruil daarvoor kunnen we maar beter aardig zijn

Anders belandt het huis in een klein hoopje zand

En degene die toen niet gelukkig was

Als droog en meedogenloos sneden ze zijn toelagen af

Er was zon en zon

Het zat in mijn shirt

Er zaten er op het moment van de zon in de hoed

En het leven was niet grijs

We leefden nog niet zo lang geleden in ijzeren hutjes

En als het geen hemel was, was het ook geen hel

We hebben winters gehad op een mooie ochtend

Een ziekte heeft onze darmen verscheurd

We zaten niet meer en toen was er geen stoel

Hoe dan ook, aan tafel waren we meer dan zestien

Of misschien zeventien, we waren onvolgroeid omdat

We sliepen allemaal achterin kleine kasten

Op een dag arriveerde daar en schreeuwde "wees niet bang"

We zagen de kraan die alles in een kwartier sloopte

Daar heb je een tuin

En er komt een badkamer

Ze hadden de stad gebouwd

Dit paradijs waar we in moesten leven

Maar zodra we aankwamen, hebben we de kleuren opnieuw gemaakt

De dassen vonden het niet leuk, vonden het niet leuk en binnen het uur

We hebben een paar waarden zien verschijnen

Het waren eenentwintig agenten en een onderwijzer

Wie vertelde ons "het is niet jouw huis"

Niet jouw huis nee nee nee

niet jouw huis

Maar we hadden de partitie al gevallen

Er was zonneschijn

en zon