Вот уходит наше время - Юрий Визбор

Вот уходит наше время,

Вот редеет наше племя,

Время кружится над всеми

Легкомысленно, как снег,

На ребячьей скачет ножке,

На игрушечном коне

По тропинке, по дорожке,

По ромашкам, по лыжне.

И пока оно уходит,

Ничего не происходит.

Солнце за гору заходит,

Оставляя нас луне.

Мы глядим за ним в окошко,

Видим белый след саней,

На тропинке, на дорожке,

На ромашках, на лыжне.

Все что было, то и было,

И, представьте, было мило.

Все, что память не забыла,

Повышается в цене.

Мы надеемся немножко,

Что вернется все к весне

По тропинке, по дорожке,

По растаявшей лыжне.

Мы-то тайно полагаем,

Что не в первый раз шагаем,

Что за этим черным гаем

Будто ждет нас новый лес,

Что уйдем мы понарошку,

Сменим скрипку на кларнет

И, играя на дорожке,

Мы продолжим на лыжне…

Nu raakt onze tijd op

Hier wordt onze stam dunner,

De tijd draait over iedereen heen

Luchtig als sneeuw

Springen op het been van een kind,

Op een speelgoedpaard

Langs het pad, langs het pad,

Door madeliefjes, door te skiën.

En terwijl het vertrekt

Niks gebeurt.

De zon gaat onder over de berg

Laat ons naar de maan.

We kijken naar hem door het raam,

We zien het witte spoor van de slee,

Op het pad, op het pad,

Op madeliefjes, op ski's.

Al dat was, dat was,

En raad eens, het was leuk.

Al die herinnering is niet vergeten

Stijgend in prijs.

We hopen een beetje

Dat alles terugkomt in de lente

Langs het pad, langs het pad,

Op de gesmolten skipiste.

Wij geloven stiekem

Dat dit niet de eerste keer is dat we lopen,

Wat zit er achter deze zwarte man?

Alsof er een nieuw bos op ons wacht,

Wat gaan we doen alsof?

Verander de viool in de klarinet

En spelen op de baan

We gaan verder op de ski...