А помнишь, друг - Юрий Визбор

А помнишь, друг, команду с нашего двора,

Послевоенный — над веревкой — волейбол,

Пока для секции нам сетку не украл

Четвертый номер — Коля Зять, известный вор.

А первый номер на подаче — Владик Коп,

Владелец страшного кирзового мяча,

Который если попадал кому-то в лоб,

То можно смерть установить и без врача.

А наш защитник, пятый номер — Макс Шароль,

Который дикими прыжками знаменит,

А также тем, что он по алгебре король,

Но в этом двор его нисколько не винит.

Саид Гиреев, нашей дворничихи сын,

Торговец краденым и пламенный игрок.

Серега Мухин, отпускающий усы,

И на распасе — скромный автор этих строк.

Да, вот это — наше поколение, —

Рудиментом в нынешних мирах,

Словно полужесткие крепления

Или радиолы во дворах.

А вот противник — он нахал и скандалист,

На игры носит он то бритву, то наган:

Здесь капитанствует известный террорист,

Сын ассирийца, ассириец Лев Уран,

Известный тем, что, перед властью не дрожа,

Зверю-директору он партой угрожал,

И парту бросил он с шестого этажа,

Но, к сожалению для школы, не попал.

А вот и сходятся два танка, два ферзя,

Вот наша Эльба, встреча войск далеких стран:

Идет походкой воровскою Коля Зять,

Навстречу — руки в брюки — Левочка Уран.

Вот тут как раз и начинается кино.

И подливает в это блюдо остроты

Белова Танечка, глядящая в окно, —

Внутрирайонный гений чистой красоты.

Ну что, без драки?

Волейбол так волейбол!

Ножи отставлены до встречи роковой,

И Коля Зять уже ужасный ставит «кол»,

Взлетев, как Щагин, над веревкой бельевой.

Да, и это наше поколение, —

Рудиментом в нынешних мирах,

Словно полужесткие крепления

Или радиолы во дворах.

…Мясной отдел.

Центральный рынок.

Дня конец.

И тридцать лет прошло — о боже, тридцать лет!

-

И говорит мне ассириец-продавец:

«Конечно, помню волейбол.

Но мяса нет!»

Саид Гиреев — вот сюрприз!

— подсел слегка,

Потом опять, потом отбился от ребят.

А Коля Зять пошел в десантные войска,

И там, по слухам, он вполне нашел себя.

А Макс Шароль — опять защитник и герой,

Имеет личность он секретную и кров.

Он так усердствовал над бомбой гробовой,

Что стал член-кором по фамилии Петров.

А Владик Коп подался в городок Сидней,

Где океан, балет и выпивка с утра,

Где нет, конечно, ни саней, ни трудодней,

Но нету также ни кола и ни двора.

Ну, кол-то ладно, — не об этом разговор, —

Дай бог, чтоб Владик там поднакопил деньжат.

Но где найдет он старый сретенский наш

двор?

-

Вот это жаль, вот это, правда, очень жаль.

Ну что же, каждый выбрал веру и житье,

Полсотни игр у смерти выиграв подряд.

И лишь майор десантных войск Н. Н. Зятьев

Лежит простреленный под городом Герат.

Отставить крики!

Тихо, Сретенка, не плачь!

Мы стали все твоею общею судьбой:

Те, кто был втянут в этот несерьезный матч

И кто повязан стал веревкой бельевой.

Да, уходит наше поколение —

Рудиментом в нынешних мирах,

Словно полужесткие крепления

Или радиолы во дворах.

Weet je nog, vriend, een team van onze werf,

Naoorlogse - boven het touw - volleybal,

Totdat we het raster voor de sectie stalen

Het vierde nummer is Kolya Schoonzoon, een beroemde dief.

En het eerste nummer op het veld is Vladik Kop,

De eigenaar van de verschrikkelijke bal van zeildoek,

Wat, als het iemand op het voorhoofd zou raken,

Dan kan de dood ook zonder arts worden vastgesteld.

En onze verdediger, het vijfde nummer is Max Charol,

Wie is beroemd om wilde sprongen,

En ook door het feit dat hij de koning is in algebra,

Maar de werf neemt hem dat helemaal niet kwalijk.

Zei Gireev, de zoon van onze conciërge,

Een handelaar in gestolen goederen en een vurige gokker.

Seryoga Mukhin, laat zijn snor los,

En aan het einde - de bescheiden auteur van deze regels.

Ja, dit is onze generatie,

Een overblijfsel in de wereld van vandaag,

Zoals semi-rigide steunen

Of radiogrammen in de tuin.

Maar de vijand - hij is brutaal en vechter,

Voor games draagt ​​hij ofwel een scheermes of een revolver:

Een bekende terrorist is hier aanvoerder,

Assyrische zoon, Assyrische Leo Uranus,

Bekend om het niet beven voor autoriteit,

Hij bedreigde de dierendirecteur met een bureau,

En hij gooide het bureau van de zesde verdieping,

Maar helaas voor de school heeft hij het niet gehaald.

En hier komen twee tanks samen, twee koninginnen,

Hier is onze Elbe, een bijeenkomst van troepen uit verre landen:

Kolya's schoonzoon loopt met een dievengang,

Naar - handen in broek - Levochka Uranus.

Hier begint de film.

En voegt pit toe aan dit gerecht

Belova Tanechka, kijkend uit het raam, -

Intra-district genie van pure schoonheid.

Nou, zonder een gevecht?

Volleybal is volleybal!

De messen worden opzij gezet tot de noodlottige ontmoeting,

En Kolya's schoonzoon zet al een vreselijke inzet,

Opstijgen, zoals Shchagin, boven de waslijn.

Ja, en dit is onze generatie, -

Een overblijfsel in de wereld van vandaag,

Zoals semi-rigide steunen

Of radiogrammen in de tuin.

...Vlees sectie.

Centrale Markt.

Einde van de dag.

En dertig jaar zijn verstreken - oh mijn God, dertig jaar!

-

En de Assyrische verkoper zegt tegen mij:

“Natuurlijk herinner ik me volleybal nog.

Maar er is geen vlees!”

Zei Gireev - wat een verrassing!

- ging een beetje zitten,

Dan weer, dan vocht hij tegen de jongens.

En de schoonzoon van Kolya ging naar de landingstroepen,

En daar bevond hij zich volgens geruchten helemaal.

En Max Charolles is weer een verdediger en een held,

Hij heeft een geheime identiteit en onderdak.

Hij was zo ijverig over de doodskistbom,

Dat hij een kernlid werd met de naam Petrov.

En Vladik Kop ging naar de stad Sydney,

Waar is de oceaan, ballet en drank in de ochtend,

Waar natuurlijk geen sleeën of werkdagen zijn,

Maar er is ook geen paal en geen erf.

Nou, het is oké, - daar hebben we het niet over, -

God verhoede dat Vladik daar wat geld spaart.

Maar waar zal hij onze oude Sretensky vinden?

tuin?

-

Dit is jammer, dit is echt jammer.

Wel, iedereen koos voor geloof en leven,

Vijftig games van de dood door te winnen op een rij.

En alleen majoor van de landingstroepen N. N. Zyatyev

Lies neergeschoten onder de stad Herat.

Stop met schreeuwen!

Stil, Sretenka, niet huilen!

We zijn allemaal je gemeenschappelijke bestemming geworden:

Degenen die in deze frivole wedstrijd werden getrokken

En wie vastgebonden is, is een waslijn geworden.

Ja, onze generatie gaat weg

Een overblijfsel in de wereld van vandaag,

Zoals semi-rigide steunen

Of radiogrammen in de tuin.