По переулку в синяках - Юрий Визбор

По переулку в синяках

Ночная тьма, ночная тьма.

Сидит в портовых кабаках

Ночная долгая зима.

И каблуками в шар земной,

И кулакамми по столу,

Чужое горе за спиной,

Щека прижатая к стеклу.

И длинный вечер без любви,

И странный город без огней.

И протекает ночь в крови,

Асфальт белеет при луне.

А как же быть, и как же быть,

В какие верить чудеса,

Колеса крутятся судьбы,

Кричат с пластинок голоса.

А где же ты, любовь моя,

М-м-м-м…м-м,

М-м-м-м…м-м,

М-м-м-м…м-м,

Ты только тихо мне шепни

Свои безумные слова,

Ты только молча намекни,

Что ты жива, что ты жива.

Langs de gekneusde steeg

Nacht duisternis, nacht duisternis.

Zit in haventavernes

Nacht lang winter.

En hakken in de bol van de aarde,

En vuisten op tafel,

Het verdriet van iemand anders achter

De wang wordt tegen het glas gedrukt.

En een lange avond zonder liefde

En een vreemde stad zonder lichten.

En de nacht stroomt in het bloed

Het asfalt wordt wit in het maanlicht.

En hoe te zijn, en hoe te zijn,

Welke wonderen om in te geloven?

De wielen van het lot draaien

Schreeuwen van spraakrecords.

En waar ben je, mijn liefste,

M-m-m-m... m-m,

M-m-m-m... m-m,

M-m-m-m... m-m,

Je fluistert gewoon zachtjes tegen me

Je gekke woorden

Je hint gewoon stil

Dat je leeft, dat je leeft.