Памяти ушедших - Юрий Визбор

Как хочется прожить еще сто лет,

Ну пусть не сто — хотя бы половину,

И вдоволь наваляться на траве,

Любить и быть немножечко любимым.

И знать, что среди шумных площадей

И тысяч улиц, залитых огнями,

Есть Родина, есть несколько людей,

Которых называем мы друзьями.

Лучшие ребята из ребят

Раньше всех уходят — это странно,

Что ж, не будем плакать непрестанно,

Мертвые нам это не простят.

Мы видали в жизни их не раз —

И святых, и грешных, и усталых, —

Будем же их помнить неустанно,

Как они бы помнили про нас!

Мы шумно расстаемся у машин,

У самолетов и кабриолетов,

Загнав пинками в самый край души

Предчувствия и всякие приметы.

Но тайна мироздания лежит

На телеграмме тяжело и чисто,

Ведь слово «смерть», равно как слово «жизнь»,

Не производит множественных чисел.

Лучшие ребята из ребят

Раньше всех уходят — это странно,

Что ж, не будем плакать непрестанно,

Мертвые нам это не простят.

Мы видали в жизни их не раз —

И святых, и грешных, и усталых, —

Будем же их помнить неустанно,

Как они бы помнили про нас!

Когда от потрясения и тьмы

Очнешься, чтоб утрату подытожить,

То кажется, что жизнь ты взял взаймы

У тех, кому немножечко ты должен.

Но лишь герой скрывается во мгле,

Должны герои новые явиться,

Иначе равновесье на земле

Не сможет никогда восстановиться.

Лучшие ребята из ребят

Раньше всех уходят — это странно,

Что ж, не будем плакать непрестанно,

Мертвые нам это не простят.

Мы видали в жизни их не раз —

И святых, и грешных, и усталых, —

Будем же их помнить неустанно,

Как они бы помнили про нас!

Hoe wil je nog honderd jaar leven,

Nou ja, zo niet honderd - tenminste de helft,

En leun naar hartenlust op het gras,

Om lief te hebben en een beetje bemind te worden.

En weet dat tussen de luidruchtige pleinen

En duizend straten vol licht

Er is een moederland, er zijn meerdere mensen,

Die we vrienden noemen.

De beste jongens van de jongens

Voordat iedereen vertrekt - het is vreemd,

Nou, laten we niet onophoudelijk huilen

De doden zullen ons dit niet vergeven.

We hebben ze meer dan eens in ons leven gezien -

En heiligen, en zondaars, en vermoeiden, -

Laten we ze onvermoeibaar gedenken,

Hoe zouden ze ons herinneren!

We scheiden luidruchtig bij de auto's,

Bij vliegtuigen en cabrio's,

Rijden met kicks tot aan de rand van de ziel

Voorgevoelens en allerlei tekens.

Maar het geheim van het universum ligt

Het telegram is zwaar en schoon,

Immers, het woord "dood", evenals het woord "leven",

Produceert geen meervouden.

De beste jongens van de jongens

Voordat iedereen vertrekt - het is vreemd,

Nou, laten we niet onophoudelijk huilen

De doden zullen ons dit niet vergeven.

We hebben ze meer dan eens in ons leven gezien -

En heiligen, en zondaars, en vermoeiden, -

Laten we ze onvermoeibaar gedenken,

Hoe zouden ze ons herinneren!

Wanneer uit schok en duisternis

Je wordt wakker om het verlies samen te vatten,

Het lijkt erop dat je je leven hebt geleend

Voor degenen aan wie je een beetje te danken hebt.

Maar alleen een held verbergt zich in de mist,

Er moeten nieuwe helden verschijnen

Anders, de balans op aarde

Kan nooit meer herstellen.

De beste jongens van de jongens

Voordat iedereen vertrekt - het is vreemd,

Nou, laten we niet onophoudelijk huilen

De doden zullen ons dit niet vergeven.

We hebben ze meer dan eens in ons leven gezien -

En heiligen, en zondaars, en vermoeiden, -

Laten we ze onvermoeibaar gedenken,

Hoe zouden ze ons herinneren!