Памирская песня - Юрий Визбор

Ну, как же тебе рассказать, что такое гора?

Гора — это небо, покрытое камнем и снегом,

А в небе мороз неземной, неземная жара

И ветер такой, что нигде, кроме неба, и не был.

Ищите, ищите мой голос в эфире

Немного охрипший, на то есть причины —

Ведь наши памирки стоят на Памире,

А мы чуть повыше, чем эти вершины.

А мы чуть повыше, чем эти вершины.

Гора — это прежде всего, понимаешь, друзья,

С которыми вместе по трудной дороге шагаешь.

Гора — это мудрая лекция Вечность и я.

Гора — это думы мои о тебе, дорогая.

В палатке-памирке моей зажигалась свеча,

Как будто звезда загоралась на небе высоком,

И слабая нота, рожденная в блеске луча,

Надеюсь, к тебе долетела, хоть это далеко.

Вот так и ложится на сердце гора за горой,

Их радость и тяжесть, повенчанные высотою.

Мы снова уходим, хоть нам и не сладко порой,

Уж лучше тяжелое сердце, чем сердце пустое.

Nou, hoe kan ik je vertellen wat een berg is?

De berg is de hemel bedekt met steen en sneeuw,

En in de lucht is vorst onaardse, onaardse hitte

En de wind is zodanig dat het nergens anders was dan de lucht.

Zoek, zoek naar mijn stem in de lucht

Een beetje hees, daar zijn redenen voor -

Onze Pamirs zijn tenslotte in de Pamirs,

En we zijn iets hoger dan deze toppen.

En we zijn iets hoger dan deze toppen.

De berg is allereerst, weet je, vrienden,

Met wie je de moeilijke weg bewandelt.

De berg is een wijze lezing Eternity en I.

De berg is mijn gedachten over jou, schat.

Er werd een kaars aangestoken in mijn Pamirtent,

Alsof een ster oplicht aan de hoge hemel,

En een zwakke toon, geboren in de schittering van de balk,

Ik hoop dat ik naar je toe ben gevlogen, ook al is het ver weg.

Zo ligt berg na berg in het hart,

Hun vreugde en zwaarte, bekroond met hoogte.

We gaan weer weg, ook al is het soms niet lief,

Een zwaar hart is beter dan een leeg hart.