Не провожай меня - Юрий Визбор

Не провожай меня, не провожай,

Ты жди меня, а провожать не надо.

Лежит земля туманами свежа,

Лежит моя дорога, как награда.

Но каждый день, прожитый без тебя,

Еще придет со мною расплатиться,

Еще вдали мне ветры протрубят,

Что, уезжая, надо бы проститься.

Мой странный мир обрадуется мне,

Придут рассветы у огня погреться,

И по гитарной старенькой струне

Сползет роса и упадет на сердце.

И запоют ребята у костра,

И затрубит лосиха электричкой,

И будто бы ни пуха ни пера

От старых дней и от моих привычек.

Но каждый день наращивает стон,

И он растет стремительно и грозно,

И я кричу в помятый микрофон:

Ты приезжай, пока еще не поздно,

Пока луна, как острие ножа,

Пока ледок на лужах утром тает,

Пока земля туманами свежа,

Пока к нам вертолеты прилетают.

Volg mij niet, volg mij niet

Je wacht op me, maar je hoeft me niet uit te zwaaien.

De aarde ligt vers in nevelen,

Mijn weg ligt als een beloning.

Maar elke dag, leefde zonder jou,

Kom me nog steeds afbetalen,

Zelfs ver weg zullen de winden me blazen,

Dat als je weggaat, je afscheid moet nemen.

Mijn vreemde wereld zal blij zijn met mij

Dageraad zal komen om op te warmen bij het vuur,

En op een oude gitaarsnaar

De dauw zal glijden en op het hart vallen.

En de jongens zullen zingen bij het vuur,

En trompet de eland met een elektrische trein,

En alsof noch pluis noch veren

Van vroeger en van mijn gewoontes.

Maar elke dag groeit het gekreun,

En het groeit snel en dreigend,

En ik schreeuw in een verkreukelde microfoon:

Je komt voordat het te laat is

Terwijl de maan als een mes is

Terwijl het ijs in de plassen 's morgens smelt,

Terwijl de aarde fris is met mist,

Terwijl helikopters ons tegemoet vliegen.