Белая Земля - Юрий Визбор

На самый край белой земли, на краешек

Мы добрались, долгой тоской намаявшись.

Сердцем пойми эти снега пожалуйста,

Вот тебе мир, делай его, не жалуйся.

Тлеет костер, варится суп с консервами.

Скажут про нас: «Были ребята первыми».

Вспомнит про нас кто-нибудь понимающий,

Дескать: «Прошли трудным путем, товарищи.»

В белых снегах ели стоят точеные.

По берегам скалы томятся черные.

Тихо кругом, путь мой лежит с каюрами,

Будто альбом листаю я с гравюрами.

Где мы пройдем, след наш крутой останется,

Где запоем, север с тоской расстанется.

Здесь навсегда лягут дороги синие

И города будут стоять красивые.

Ну, а пока темень приходит быстрая,

Ты пожелай в этих снегах нам выстоять.

В путь нам пора, плаванье не кончается,

И трактора, как корабли, качаются.

Tot aan de rand van de witte aarde, tot aan de rand

Na lang verlangen kwamen we aan.

Begrijp deze sneeuw alsjeblieft met je hart

Hier is de wereld voor jou, doe het, klaag niet.

Een vuur smeulend, soep met ingeblikt voedsel wordt gekookt.

Ze zullen over ons zeggen: "De jongens waren de eersten."

Iemand die het begrijpt zal ons herinneren

Ze zeggen: "We gingen de moeilijke weg, kameraden."

In de witte sneeuw staan ​​sparren gebeiteld.

Zwarte rotsen kwijnen weg langs de oevers.

Overal rustig, mijn pad ligt bij mushers,

Het is alsof ik door een album met gravures blader.

Waar we gaan, zal ons steile pad blijven,

Waar we drinken, zal het noorden scheiden van melancholie.

Blauwe wegen zullen hier voor altijd liggen

En de steden zullen mooi staan.

Welnu, in de tussentijd komt de duisternis snel,

Je wilt dat we overleven in deze sneeuw.

Het is tijd voor ons om te gaan, zwemmen houdt niet op,

En de tractoren zwaaien, net als schepen.