Апрельская прогулка - Юрий Визбор

Есть тайная печаль в весне первоначальной,

Когда последний снег — нам несказанно жаль,

Когда в пустых лесах негромко и случайно

Из дальнего окна доносится рояль.

И ветер там вершит круженье занавески,

Там от движенья нот чуть звякает хрусталь.

Там девочка моя, еще ничья невеста,

Играет, чтоб весну сопровождал рояль.

Ребята, нам пора, пока мы не сменили

Веселую печаль на черную печаль,

Пока своим богам нигде не изменили,

В программах наших судьб передают рояль.

И будет счастье нам, пока легко и смело

Та девочка творит над миром пастораль,

Пока по всей земле, во всех ее пределах

Из дальнего окна доносится рояль.

Er is een geheime droefheid in de oorspronkelijke lente,

Wanneer de laatste sneeuw - het spijt ons onuitsprekelijk,

Wanneer je stil en willekeurig in de lege bossen bent

Uit het verre raam klinkt een piano.

En de wind doet daar de gordijnen dwarrelen,

Daar, door de beweging van de noten, rinkelt het kristal een beetje.

Daar is mijn meisje, nog steeds niemands bruid,

Speelt zo dat de piano de lente begeleidt.

Jongens, het is tijd voor ons voordat we veranderen

Vrolijk verdriet tot zwart verdriet,

Hoewel hun goden nergens zijn veranderd,

In de programma's van ons lot wordt de piano gepasseerd.

En we zullen blij zijn zolang het gemakkelijk en gewaagd is

Dat meisje creëert een pastoraal over de hele wereld,

Terwijl over de hele aarde, in al zijn grenzen

Uit het verre raam klinkt een piano.