Ascend - Wreck and Reference

I am the son of a treacherous hand.

Told golden and chosen and lifted to light.

Reflected in brass on the casket of hope.

In spite I decline, I decline, I decline.

Now gold turns to lead turns to acid to piss.

Naked and awake in the kitchen I see myself,

two apples and a chair,

in a house that is nonetheless collapsing from the corrosion of doubt.

From a life of the mind, from the absence of heroes,

just the buckling of foundations, just the ebbing of tides.

While this town was talking shit about itself, while I was doing likewise,

while I was mouthing hymns to the walls.

Now my wounds close wearily, light is no longer with me,

only a weight I cannot lift.

A projection on the side of your house that reads I no longer have the energy

for breathing.

Ik ben de zoon van een verraderlijke hand.

Gouden en uitverkoren verteld en aan het licht getild.

Weerspiegeld in messing op de kist van hoop.

Ondanks ik weiger, weiger ik, ik weiger.

Nu verandert goud in lood in zuur in pis.

Naakt en wakker in de keuken zie ik mezelf,

twee appels en een stoel,

in een huis dat niettemin instort van de corrosie van twijfel.

Van een leven van de geest, van de afwezigheid van helden,

alleen het knikken van funderingen, alleen het wegebben van de getijden.

Terwijl deze stad over zichzelf praatte, terwijl ik hetzelfde deed,

terwijl ik hymnen tegen de muren aan het zingen was.

Nu sluiten mijn wonden vermoeid, het licht is niet meer bij mij,

alleen een gewicht dat ik niet kan tillen.

Een projectie aan de zijkant van je huis met de tekst Ik heb geen energie meer

om te ademen.