Languish - Wreck and Reference

Is this the sensible world

or just a sick joke my childhood upon me?

Derivative and febrile,

the water always ran too hot.

I singed my hair and taste buds looking for a freedom from a jail within a jail

within a jail within a jail within a jail.

And now you say I languish within myself.

And I may languish,

but I do so in a brilliant array of fragments of my fractured former self.

Reformed I may be staring at the mouth of the cut.

I may be begging for forgiveness from the trampling stampede.

Yet still they thrust, the naked horde, showering upon me an embarrassment of

riches of circuitous cliches.

I bathe in indignation cradling the bastard blade to my bad joker heart.

The body against the mind against the body.

I sunk the blade into my shadow, twisted then took off.

Feeling favored in the orchard of my discontents.

I hung around in waiting rooms, a rotting clementine.

Betrayal spat upon the soil and seeping to the roots.

I found a break in this recursion, swallowed then jumped in.

Sliding splinters into skin,

I tried to feel so alive that I couldn’t feel alive.

This bright heat, I’m rushing toward it.

This cold hand, I’m rushing.

Now both memory and forgetting are against me,

and the anodyne of time is just the erosion of my brain.

Like a photograph exposed in reverse,

my neurons decouple in the dark.

Too little and too late, to free me of these thoughts,

of this unmeasured world.

The mind against the body against the mind.

A path toward beauty.

A path toward blindness.

I’m rushing toward it.

Is dit de verstandige wereld?

of gewoon een zieke grap uit mijn kindertijd?

Afgeleid en koortsig,

het water was altijd te heet.

Ik schroeide mijn haar en smaakpapillen op zoek naar een vrijheid van een gevangenis in een gevangenis

binnen een gevangenis binnen een gevangenis binnen een gevangenis.

En nu zeg je dat ik in mezelf wegkwijn.

En ik kan wegkwijnen,

maar ik doe dat in een schitterende reeks fragmenten van mijn gebroken vroegere zelf.

Gereformeerd staar ik misschien naar de mond van de snit.

Ik smeek misschien om vergiffenis van de vertrappende stormloop.

Toch stoten ze de naakte horde nog steeds uit en stortten zich op mij een gêne van...

rijkdom aan omslachtige clichés.

Ik baad in verontwaardiging en wieg het bastaardmes naar mijn slechte jokerhart.

Het lichaam tegen de geest tegen het lichaam.

Ik liet het mes in mijn schaduw zakken, draaide me om en vertrok.

Begunstigd voelen in de boomgaard van mijn ontevredenheid.

Ik hing rond in wachtkamers, een rottende clementine.

Verraad spuwde op de grond en sijpelde naar de wortels.

Ik vond een pauze in deze recursie, slikte en sprong erin.

Glijdende splinters in de huid,

Ik probeerde me zo levend te voelen dat ik me niet levend kon voelen.

Deze felle hitte, ik haast me ernaartoe.

Deze koude hand, ik haast me.

Nu zijn zowel het geheugen als het vergeten tegen mij,

en de eentonigheid van de tijd is slechts de erosie van mijn hersenen.

Zoals een foto omgekeerd belicht,

mijn neuronen ontkoppelen in het donker.

Te weinig en te laat om mij van deze gedachten te bevrijden,

van deze onmetelijke wereld.

De geest tegen het lichaam tegen de geest.

Een pad naar schoonheid.

Een pad naar blindheid.

Ik haast me ernaartoe.