A Thousand Winters - Winterfylleth

This at least behoves every man

That he his soul’s course should heed

How awful it will be

When death arrives

The kinship sunders

Those that were together

Body and soul

Departed from men, the spirit

In punishment or glory, death not discern

While him here in the world

An earth vessel remains

The anxious ghost shall come

Always after seven nights

A soul, to find the body

That, from which it had been taken

Then shall call so sad

With a cold voice

The spirit to that dust

Words of a soul departed

After it, from its body were led

«Why hast thou tortured me?

Foulness of earth!»

«Why dost thou torture me?

I art not the food of worms!»

«I within thee dwelt and I might not go

From, where with flesh

I had invested with me

Thy sinful lusts oppressed

So that to me full oft it seemed

That it were a thousand winters

To thy death-day.»

Dit betaamt tenminste elke man

Dat hij de koers van zijn ziel moet volgen

Wat zal het afschuwelijk zijn

Wanneer de dood komt

De verwantschapssuners

Degenen die samen waren

Lichaam en ziel

Vertrokken van mannen, de geest

In straf of glorie, de dood niet onderscheiden

Terwijl hij hier op de wereld is

Er blijft een aardvat over

De angstige geest zal komen

Altijd na zeven nachten

Een ziel, om het lichaam te vinden

Dat, waaruit het was genomen

Dan zal ik zo verdrietig noemen

Met een koude stem

De geest tot dat stof

Woorden van een ziel vertrokken

Daarna werden uit zijn lichaam geleid

«Waarom heb je me gemarteld?

Vuilheid van de aarde!»

«Waarom martel je me?

Ik ben niet het voedsel van wormen!»

"Ik woonde in u en ik zou misschien niet gaan"

Van, waar met vlees?

Ik had met mij geïnvesteerd

Uw zondige lusten onderdrukt

Dus dat leek me vaak genoeg

Dat het duizend winters waren

Op uw sterfdag.»