Weltenwanderer - Waldgeflüster

Zwei Seelen wohnen ach in meiner Brust

Schweben möcht die eine in luftige Höhen dem Äther entgegen

Die Andere verrottet in tiefsten Höllen, staubig und verrußt

Gen welche Heimat soll ich noch streben?

Ich weiß doch auch nicht mehr wohin ich mich noch wenden soll

Jetzt wo die Fundamente bröckeln der einst so stolzen Festung

Ich bin der Fragen so übervoll

Immer kämpfen und rackern — für welche Erfüllung?

Will den Geist zu freien Sphären schweben lassen

Und doch auf den wohlig prasselnden Herd nicht verzichten

Will ein Leben in tausend ewigen Nächten verprassen

Und doch die Geheimnisse einfacher Freuden lichten

Warum spür ich immer diese quälende Zerrissenheit

Zwischen all den Welten die mein Herz ersehnt

Wenn als Antwort auf dein Suchen nur das Echo weiterer Fragen bleibt

Erstarrt der Geist von der sengenden Mittagssonne gelähmt

Durch leere Nächte war mein Nordstern, meine Festung stets Geleit

Im tiefsten Dickicht, in kargsten Wüsten folgt ich ihrem Ruf

Doch wach ich heute an wilden Feuern in dunkelster Einsamkeit

Spür ich in mir den Zerfall der Festung die ich mir einst schuf

Noch brennt ein kaltes Licht in ihren Fenstern

Ich erblick sie immer noch, dort in hoffnungsvollen Fernen

Doch immer öfter verschlingt der Schein der Stadt meinen Nordstern

Immer schwerer fällt es den Schritt nicht hinzulenken zu ihren

Lockenden Laternen

Vielleicht ist auch mein Schicksal für immer zu Suchen

Alle Widersprüche in mir selbst zu überwinden

Ich will den großen Mittag ein Willkommen zurufen

Und mich selbst als Antwort auf offene Fragen zu finden

Bin angekommen und such doch ständig nach neuen Wegen

Will streben und mir doch das heimische Feuer nicht versagen

Bin Teil eurer Welt und kann doch nicht im hier und jetzt leben

Will frei durch meine Wälder wandern und werd doch jede meiner Lasten tragen

Ich bin der Weltenwanderer

Twee zielen wonen in mijn borst

Men zou willen zweven in verheven hoogten naar de ether

De andere rot in de diepste hellen, stoffig en roet

Naar welk huis moet ik nog streven?

Ik weet niet eens meer waar ik heen moet

Nu de fundamenten van het ooit zo trotse fort aan het afbrokkelen zijn

Ik zit zo vol met vragen

Altijd vechten en zwoegen — voor welke vervulling?

Wil de geest naar vrije sferen laten zweven

En toch niet zonder de lekker knetterende kachel

Wil een leven verkwisten in duizend eeuwige nachten

En toch worden de mysteries van eenvoudige genoegens onthuld

Waarom voel ik dit gezeur altijd verscheurd?

Tussen alle werelden waar mijn hart naar verlangt

Wanneer het enige antwoord op je zoektocht de echo is van meer vragen

De geest bevriest, verlamd door de brandende middagzon

Door lege nachten was mijn noordster, mijn fort altijd mijn metgezel

In het diepste struikgewas, in de dorre woestijnen, volg ik haar oproep

Maar vandaag word ik wakker van bosbranden in de donkerste eenzaamheid

Ik voel in mij het verval van het fort dat ik ooit heb gemaakt

Er brandt nog steeds een koud licht in hun ramen

Ik zie haar nog steeds, daar in hoopvolle afstanden

Maar steeds vaker verslindt de gloed van de stad mijn noordster

Het wordt steeds moeilijker om de stap niet naar haar toe te richten

Lantaarns lokken

Misschien moet mijn lot ook voor altijd worden gezocht

Om alle tegenstrijdigheden in mezelf te overwinnen

Ik wil een welkom roepen op de grote middag

En mezelf te vinden als antwoord op open vragen

Ik ben gearriveerd en ik ben altijd op zoek naar nieuwe manieren

Ik wil mijn best doen en toch mezelf het vuur thuis niet ontzeggen

Ik ben een deel van jouw wereld en toch kan ik niet in het hier en nu leven

Ik wil vrij door mijn bossen dwalen en toch zal ik al mijn lasten dragen

Ik ben de planeswalker