Der Nebel - Waldgeflüster

Das Land liegt fahl im ersten Licht

Ein weißer Schleier verschlingt die Wälder

Entzieht sie dem klagenden Blick

Und ein Herz wurde kälter

Träge und trüb

Der Nebel klammert sich an die Wipfel

Der Winter feiert seinen Sieg

Und Stille legt sich auf der Berge Gipfel

Und plötzlich verstummt der Ruf

Fern nur noch dr Wälder Gesang

Verzhrend bedeckte sie ein weißes Schleiertuch

Und Hass, Trauer, Sehnsucht verklang

Der Nebel, bedeckte beklemmend das Land

Der Nebel, brachte eine einsame Stille

Nur Nebel, wo einst ein strebend Feuer gebrannt

Nur Nebel, kein Glück, kein Hass oder Wille

Stille, wo sonst rasende Wut

Nur einsame Leere bleibt zurück

Stille, wo sonst der Sehnsucht Glut

Ein Krieger verlor das Feuer im Blick

Verstummt das Echo der Schreie

Zurück blieb nur die Leere

Mein Blick verlor sich in der Weite

Als ich den Wäldern den Rücken kehrte

Doch trugen die Wälder den Willen in sich

Ohne sie bleibt nur Stillstand

Und der Nebel der die Seele bricht

Klammert sich eisig an das Land

Wie gern hört ich wieder den klagenden Gesang

Spürte wieder Leben

Wie gern hört ich wieder des Freudentaumels Klang

Knoten in des Schicksals Fäden

Der Nebel, bedeckte beklemmend das Land

Der Nebel, brachte eine einsame Stille

Nur Nebel, wo einst ein strebend Feuer gebrannt

Nur Nebel, kein Glück, kein Hass oder Wille

Het land ligt bleek in het eerste licht

Een witte sluier omhult de bossen

Ze trekt de klagende blik terug

En een hart werd kouder

Traag en bewolkt

De mist klampt zich vast aan de boomtoppen

De winter viert zijn overwinning

En stilte vestigt zich op de bergtoppen

En plotseling stopt de oproep

Ver weg alleen het gezang van het bos

Een witte sluier bedekte haar verleidelijk

En haat, verdriet, verlangen vervaagde

De mist bedekte drukkend het land

De mist bracht een eenzame stilte

Alleen mist waar ooit een strevend vuur brandde

Alleen mist, geen geluk, geen haat of wil

Stilte, waar anders woedende woede

Alleen eenzame leegte blijft

Stilte, waar anders het verlangen gloeit

Een krijger verloor het vuur uit het oog

Stil de echo van het geschreeuw

Alleen leegte bleef over

Mijn blik verdwaalde in de verte

Toen ik het bos de rug toekeerde

Maar de bossen droegen de wil in zichzelf

Zonder hen is er alleen maar stagnatie

En de mist die de ziel breekt

Klampt zich ijzig vast aan het land

Hoe graag hoor ik het klagende lied weer

voelde het leven weer

Hoe graag hoor ik weer het geluid van extase

Knopen in de draden van het lot

De mist bedekte drukkend het land

De mist bracht een eenzame stilte

Alleen mist waar ooit een strevend vuur brandde

Alleen mist, geen geluk, geen haat of wil