Graustufen Novembertage - Waldgeflüster

Schwarze Flügel ziehen gen fremde Himmel

Über diese kargen Novemberfelder

Ächzendes Geschrei mein einziges Geleit

Auf diesem Pfad in die Nacht zu der Ruine die ewig wacht

Ich spüre kein Leben mehr, nur noch schwarz-weiße Trümmerwelten umgeben mich

Sicht verschwimmt, farbenblind

Ein Taumeln in Graustufen, der Nebel stiehlt mir meine Stimme

Nacht und Tag, Tag und Nacht, alles tot, alles gleich

Und an Graustufen-Novembertagen

Farblos, leer, Welt verschlissen

Ist es schwer des Abgrunds Blick zu ertragen

Und in klebrig-weißen Nebelwelten

Einsam, kalt, Herz zerrissen

Echo der Träume, die an des Daseins Riff zerschellten

Schleichend lenkte einst die Nacht meine Schritte

Hin zu ihr, weg vom Dasein, weg vom Leben, weg von mir

Tiefer und Tiefer lockten mich des Abgrunds Blicke

Fragen mit Donnerhall, unerträglich, freier Fall

Besessen von Allem, besessen vom Nichts

Schwarze Löcher beißen sich in meine rissige Haut

Verwitterte Patina, im Muster verdorrter Herbstblätter

In den nassen Lachen verrotten Erinnerungen

Ein Taumeln in Graustufen, der Nebel stiehlt mir meine Stimme

Nacht und Tag, Tag und Nacht, alles tot, alles gleich

Und an Graustufen-Novembertagen

Farblos, leer, Welt verschlissen

Ist es schwer des Abgrunds Blick zu ertragen

Und in klebrig-weißen Nebelwelten

Einsam, kalt, Herz zerrissen

Echo der Träume, die an des Daseins Riff zerschellten

Wenn du in den Spiegel blickst und nicht mehr weißt wer vor dir steht

Du dich nicht mal mehr rasieren willst, weil du dir zuwider bist

Zu viele Zigaretten, Alkohol und was sonst noch so die Leere füllt

Und doch bleibt nur das Nichts zurück

Ich will weg, weg, nur fort von hier

Raus aus diesem Sein

Staub und Asche zu Staub und Asche werden lassen

Ich suche schon seit Jahren nach einem Sinn

Fand nur einsame Nebelfelder

Nur grundloses Streben von Anbeginn

Und ein blutend Herz wurde kälter

Nur Abgründe wohin ich auch blick

Mein Werk ein einziges Fragen

Vielleicht liegt darin auch der Weg zum Glück

Ertrinken in Graustufen November Tagen

Oh ihr Armen, die ihr (…) auch so durch und durch ergriffen seyd vom Nichts,

das über uns waltet, so gründlich einseht, daß wir geboren werden für Nichts,

daß wir lieben ein Nichts, glauben an’s Nichts, uns abarbeiten für Nichts,

um mälig überzugehen ins Nichts — was kann ich dafür da?

euch die Knie brechen

wenn ihr’s ernstlich bedenkt?

(…) Wenn ich hinsehe in’s Leben, was ist das

letzte von allem?

Nichts.

Wenn ich aufsteige im Geiste, was ist das Höchste von

allem?

Nichts

Zwarte vleugels vliegen naar vreemde luchten

Over deze kale novembervelden

Kreunend schreeuwt mijn enige escorte

Op dit pad de nacht in naar de ruïnes die voor altijd wakker blijven

Ik voel het leven niet meer, alleen zwart-wit verwoeste werelden omringen me

Wazig zien, kleurenblind

Een tuimelen in grijstinten, de mist steelt mijn stem

Dag en nacht, dag en nacht, allemaal dood, allemaal hetzelfde

En op grijstinten novemberdagen

Kleurloos, leeg, wereld versleten

Is het moeilijk om de blik van de afgrond te verdragen?

En in plakkerige witte mistige werelden

Eenzaam, koud, hart verscheurd

Echo van de dromen die uiteenspatten op het rif van het bestaan

Griezelig leidde de nacht ooit mijn stappen

Naar haar toe, weg van het bestaan, weg van het leven, weg van mij

Dieper en dieper lokten de blikken van de afgrond me

Vragen met donder, ondraaglijk, vrije val

Geobsedeerd door alles, geobsedeerd door niets

Zwarte gaten bijten in mijn gebarsten huid

Verweerde patina, in het patroon van verdorde herfstbladeren

Herinneringen rotten weg in de natte poelen

Een tuimelen in grijstinten, de mist steelt mijn stem

Dag en nacht, dag en nacht, allemaal dood, allemaal hetzelfde

En op grijstinten novemberdagen

Kleurloos, leeg, wereld versleten

Is het moeilijk om de blik van de afgrond te verdragen?

En in plakkerige witte mistige werelden

Eenzaam, koud, hart verscheurd

Echo van de dromen die uiteenspatten op het rif van het bestaan

Als je in de spiegel kijkt en niet meer weet wie er voor je staat

Je wilt je niet eens meer scheren omdat je er een hekel aan hebt

Te veel sigaretten, alcohol en wat dan ook vult de leegte

En toch blijft er niets over

Ik wil weg, weg, gewoon weg van hier

Ga uit dit wezen

Laat stof en as stof en as worden

Ik ben al jaren op zoek naar betekenis

Alleen eenzame mistvelden gevonden

Alleen ongegrond streven vanaf het begin

En een bloedend hart werd kouder

Gewoon afgronden waar ik ook kijk

Mijn werk een enkele vraag

Misschien ligt daarin de weg naar geluk

Verdrinken in grijstinten novemberdagen

O jullie arme mensen die (...) ook zo door niets worden gegrepen,

die over ons heerst, begrijp zo goed dat we voor niets geboren zijn,

dat we niets liefhebben, nergens in geloven, ons voor niets uitwerken,

om geleidelijk in het niets over te gaan - wat kan ik eraan doen?

breek je knieën

als je er serieus over nadenkt?

(...) Als ik in het leven kijk, wat is het dan?

ten slotte?

Niets.

Als ik opsta in de geest, wat is dan het hoogste van?

alles?

niets