Karhunkierros - Waldgeflüster

Brich auch, der Sonne entgegen

Sieh dich vor, Vergessen lauert auf meinen Wegen

Mein sanftes Rauschen kündet von künft'gem Glück

Brich auf, und blicke nicht zurück

Vorbei an erquickenden Bächen und trägen Seen

An brüllend reißenden Strömen und stillen Mooren

In des Windes Armen sich wiegende Blätter

Begleiten einen Geist gehetzt vom Morgen

Tritt um Tritt schritt ich voran

Die Gedanken an Gestern verschwammen

Umgeben von des Waldes Stille

Scheint was einst fremd nicht länger zu zählen

Der einsame Pfad trug mich hinfort

Befiel mein Herz und riss es mit sich

Nicht länger kann ich von außen betrachtend

Nach dem inneren Grunde fragen

Das Fremde wich einem tiefen Vergessen

Und ließ nur das Heute zurück

Der mächt'gen Stämme einsam Rufen

Ließ die Grenzen verschwimmen

Des Waldes Herz und das Mein’ge

Schlugen in

Resonierender Stille

Als Eines

Nur noch ein Stück, reiß die Mauern endlich ein

Sei hier, vergiss das Streben deines Seins

Spür die Kraft, die ich dir geben kann

Nur noch ein Stück, schreite, schreite voran

Ich strebe nicht länger nach Zufriedenheit

Oder nach erfüllendem Glück

Für einen Moment riss er die Mauern ein

Und ich konnt sagen: «Ich bin hier»

Nur hier wirst du finden, was du schon lange suchst

Die Grenzen überwinden, die du dir selber schufst

Lausche dem Raunen, welches dich treibt durch den Wald

Schreie dies Mantra, welches in uns widerhallt

Vergesse dich — ich vergesse mich

Spüre dich — ich spüre mich

Atme mich — ich atme dich

Verlange nichts — ich verlange nichts

Pauze ook, richting de zon

Pas op, vergetelheid ligt op de loer in mijn wegen

Mijn zachte geritsel luidt toekomstig geluk in

Ga op pad en kijk niet achterom

Langs verfrissende beekjes en luie meren

Op brullende stromen en stille heide

Bladeren zwaaiend in de armen van de wind

Begeleid een geest die van de ochtend wordt gekweld

Stap voor stap ging ik verder

De gedachten van gisteren vervaagd

Omringd door de stilte van het bos

Wat ooit buitenaards was, lijkt er niet meer toe te doen

Het eenzame pad voerde me weg

Heeft mijn hart aangevallen en weggevaagd

Ik kan niet langer van buitenaf kijken

Vraag naar de innerlijke reden

Het vreemde maakte plaats voor een diepe vergetelheid

En alleen vandaag vertrokken

De eenzame roep van de machtige stammen

De grenzen vervagen

Het hart van het bos en de mijne

inslaan

Resonerende stilte

als een

Nog één stap, eindelijk de muren afbreken

Wees hier, vergeet het streven van je wezen

Voel de kracht die ik je kan geven

Nog maar één stap, stap, stap vooruit

Ik zoek niet langer tevredenheid

Of na het vervullen van geluk

Voor een moment brak hij de muren neer

En ik zou kunnen zeggen: "Ik ben hier"

Alleen hier vind je wat je al heel lang zoekt

Overwin de limieten die je voor jezelf hebt gecreëerd

Luister naar het geruis dat je door het bos drijft

Roep deze mantra die in ons resoneert

Vergeet jou - ik vergeet mezelf

Voel je - ik voel mezelf

Adem mij - ik adem jou

Vraag nergens om - ik vraag nergens om