Insomnii - Vlad Dobrescu, Deliric

Viaţa asta-i ca o cursă, da' nu din aia în care vii şi-alergi

Ci una d-aia în care prinzi şoareci

Tu consumă şi nu cerceta, bagă-te la rate până mori

Cu pupile dilatate, privind la televizor

Eu am altele-n vizor, plan de evadare gândit

Deja mă simt vinovat şi-ncă n-am făcut nimic

Chiar sunt necesare atâtea camere de luat vederi?

De fiecare dată când mă văd pe stradă să-mi ia datele din buletin

Să mă-ntrebe-ncotro mă duc şi de unde vin

Devin nesigur de ceea ce simt, ce-mi scapă?

Cred că-mi pun ceva în mâncare sau în apă

Că mă doare capu', nu-mi pot duce gându' pân' la capăt

Sunt ameţit, da'-mi revin şi-ntreb

«De ce mi-ar cumpăra sufletul când pot să mi-l ia direct?»

Nu-nteleg (nu-nțeleg) şi dac-aş întreba pe majoritatea

Nu s-ar crede parte din majoritate

Eu cu ce sunt altfel?

Şi atunci am realizat:

Printre ei sunt şi eu, suntem toţi vinovaţi

La un moment dat sigur o să ne ducem toţi dracu'

Şi singura veste buna e că nu mai e aşa mult

Noaptea nu pot dormi, am insomnii

Mă prind zorii, născocind teorii

Şi nu pot să-mi închid ochii

Mă simt ochit de-un om invizibil

Mă-ntreb cine-o fi

Noaptea nu pot dormi, am insomnii

Mă prind zorii, născocind teorii

Şi nu pot să-mi închid ochii

Mă simt ochit de-un om invizibil

Mă-ntreb cine-o fi

Ştiu tavanu' ăsta pe de rost

Mânjit cu cenuşa umbrei arse de un lampadar anost

TV-ul stă închis, încă prinde-un singur post

Mă judecă reflexia din ecranul lui jegos

Văd reluări cu «ce ar fi» şi «ce bine ar fi fost»

Şi «ce bine mă scoteam da' păcat că am fost prost»

Sunt alert pe-ntuneric, apatic pe lumină

Îmi port pleoapele din plumb pân-am parte de odihnă

Şi eu ţip da' nu m-aude nimeni, nu-s ca ei

Că-s mânios pe Dumnezei surzi, blestem zei

Că am răni deschise, nimănui nu-i pasă

De-aia-aştept să vină doamna ca să mi le coasă

Şi-am ajuns să-mi doresc să fiu parte din minciună

Că atunci pot spera că măcar e una bună

Şi-am impresia că voi sunteţi toţi băgaţi

Doar că nu putem să fim toţi hoţi bogaţi

Da, 'i un chin să vezi lumea prin ochii mei

Şi mă-nchin de ochii lor, să nu-i trezesc şi pe ei

Că am ochii deschişi, da' am şi insomnii

Că, odată trezit, nu mai poţi dormi, îţi zic!

Noaptea nu pot dormi, am insomnii

Mă prind zorii, născocind teorii

Şi nu pot să-mi închid ochii

Mă simt ochit de-un om invizibil

Mă-ntreb cine-o fi

Noaptea nu pot dormi, am insomnii

Mă prind zorii, născocind teorii

Şi nu pot să-mi închid ochii

Mă simt ochit de-un om invizibil

Mă-ntreb cine-o fi

Să fie oare gabori ce m-au mirosit

Sau falşi predicatori, vorbind prostii

Sau profesorii la şcoală, minţind copii?

Sper că-ntr-o zi voi ştiï

Dit leven is als een race, maar niet degene die je tegenkomt

Maar degene waar je muizen vangt

Je consumeert en doet geen onderzoek, zet in termijnen tot je sterft

Met verwijde pupillen, tv kijken

Ik heb anderen op het oog, doordacht ontsnappingsplan

Ik voel me al schuldig en heb nog niks gedaan

Heb je echt zoveel camera's nodig?

Elke keer als ik mezelf op straat zie, halen ze mijn gegevens uit het bulletin

Vraag me waar ik heen ga en waar ik vandaan kom

Ik word onzeker over wat ik voel, wat mis ik?

Ik denk dat ik iets in mijn eten of water heb gedaan

Dat mijn hoofd pijn doet, kan ik niet bedenken tot het einde

Ik ben duizelig, maar ik kom terug om het te vragen

'Waarom zou hij mijn ziel kopen als ik die rechtstreeks van mij kan krijgen?'

Ik begrijp het niet (ik begrijp het niet) en als ik het de meerderheid vraag

Ze zouden niet denken dat ze deel uitmaakten van de meerderheid

Waar ben ik nog meer mee?

En toen realiseerde ik me:

Ik ben een van hen, we zijn allemaal schuldig

Op een gegeven moment gaan we allemaal naar de hel

En het enige goede nieuws is dat het niet zo lang meer is

Ik kan 's nachts niet slapen, ik heb slapeloosheid

Ik vang de dageraad, het bedenken van theorieën

En ik kan mijn ogen niet sluiten

Ik voel de aanblik van een onzichtbare man

Ik vraag me af wie ze is

Ik kan 's nachts niet slapen, ik heb slapeloosheid

Ik vang de dageraad, het bedenken van theorieën

En ik kan mijn ogen niet sluiten

Ik voel de aanblik van een onzichtbare man

Ik vraag me af wie ze is

Ik ken dit plafond uit mijn hoofd

Bevlekt met de as van de schaduw verbrand door een doffe lamp

De tv staat uit, hij staat nog steeds op één station

Ik ben te oordelen naar de reflectie op zijn smerige scherm

Ik zie herhalingen met "wat zou zijn" en "hoe goed het zou zijn geweest"

En "hoe goed ik het deed, maar het spijt me dat ik stom was"

Ik ben alert in het donker, apathisch in het licht

Ik draag mijn loden oogleden tot ik wat rust krijg

En ik schreeuw maar niemand hoort me, ik ben niet zoals zij

Dat ik boos ben op de dove God, ik vervloek de goden

Het maakt me niet uit of we open wonden hebben

Daarom wacht ik tot de dame ze voor mij komt naaien

En uiteindelijk wilde ik deel uitmaken van de leugen

Dat ik dan mag hopen dat het in ieder geval een goede is

En ik heb het gevoel dat jullie er allemaal bij betrokken zijn

Het is gewoon dat we niet allemaal rijke dieven kunnen zijn

Ja, het doet pijn om de wereld door mijn ogen te zien

En ik buig mijn ogen, opdat ik ze niet wakker maak

Dat ik mijn ogen open heb, maar ook slapeloosheid heb

Dat je, eenmaal ontwaakt, niet meer kunt slapen, zeg ik je!

Ik kan 's nachts niet slapen, ik heb slapeloosheid

Ik vang de dageraad, het bedenken van theorieën

En ik kan mijn ogen niet sluiten

Ik voel de aanblik van een onzichtbare man

Ik vraag me af wie ze is

Ik kan 's nachts niet slapen, ik heb slapeloosheid

Ik vang de dageraad, het bedenken van theorieën

En ik kan mijn ogen niet sluiten

Ik voel de aanblik van een onzichtbare man

Ik vraag me af wie ze is

Zijn er gabors die naar mij roken?

Of valse predikers die onzin praten

Of leraren op school die tegen kinderen liegen?

Ik hoop dat ik het op een dag zal weten