Судьба - Виктор Петлюра

Письмецо из зоны ждёт старушка — мать.

Сын её единственный там сидит опять.

Ах, моя кровинушка, что ж ты натворил,

Без тебя, родимый, белый свет не мил.

А парнишка стриженный в предрассветный час

На побег отчаянный пошёл в который раз.

Не могу без воли я больше жить ни дня,

Матушка родная, ты прости меня!

Не могу без воли я больше жить ни дня,

Матушка родная, ты прости меня!

Голос сына матушка услышала в ночи,

Сердце материнское сжалось от тоски,

Выбежала из дому — как ему помочь?

Но вокруг лишь тёмная простиралась ночь.

Чуяла, что с сыночкой случилась там беда,

Только горя вынести больше не могла.

Подкосились ноженьки, свет в глазах померк,

Сердце изболевшее замерло навек.

Подкосились ноженьки, свет в глазах померк,

Сердце изболевшее замерло навек.

Сквозь тайгу тем временем мчался паренёк,

Но к родной деревне очень путь далёк.

Дни и ночи долгие путал он следы,

Но за ним легавые по пятам уж шли.

Загнанный, израненный, словно дикий зверь,

Понял он в отчаянии — не спастись теперь.

Силы уж кончаются, всё трудней дышать,

И всё ближе слышится лай цепных собак.

Силы уж кончаются, всё трудней дышать,

И всё ближе слышится лай цепных собак.

А на сельском кладбище новый крест стоит,

И в могиле матушка бедная лежит,

А в тайге за тысячу городов и сёл,

Сын её от пули злой смерть свою нашёл.

А в тайге за тысячу городов и сёл,

Сын её от пули злой смерть свою нашёл.

Кровью обливаяся, на траву упал.

Мама, ты прости меня — тихо прошептал,

И над ним зелёная дрогнула листва,

Ох, сынок мой родненький, тебя я не спасла.

И над ним зелёная дрогнула листва,

Ох, сынок мой родненький, тебя я не спасла.

Een oude vrouw, een moeder, wacht op een brief uit de zone.

Haar enige zoon zit daar weer.

Oh, mijn verdomme, wat heb je gedaan,

Zonder jou, lieverd, is het witte licht niet zoet.

En een jongen met een knipbeurt in de kleine uurtjes

De wanhopige ging voor de zoveelste keer op de vlucht.

Ik kan geen dag meer leven zonder mijn wil,

Lieve moeder, vergeef me!

Ik kan geen dag meer leven zonder mijn wil,

Lieve moeder, vergeef me!

Moeder hoorde de stem van haar zoon in de nacht,

Het moederhart zonk weg van angst,

Ze rende het huis uit - hoe hem te helpen?

Maar alleen de donkere nacht strekte zich uit.

Ik voelde dat er een probleem was met mijn zoon,

Alleen verdriet kon het niet meer verdragen.

De benen knikten, het licht in de ogen vervaagde,

Het pijnlijke hart bevroor voor altijd.

De benen knikten, het licht in de ogen vervaagde,

Het pijnlijke hart bevroor voor altijd.

Ondertussen rende een jongen door de taiga,

Maar de weg naar het geboortedorp is erg ver.

Lange dagen en nachten verwarde hij de sporen,

Maar de politie volgde hem al.

Gevangen, gewond, als een wild dier,

Hij begreep het in wanhoop - er was nu geen ontkomen aan.

De kracht raakt op, het wordt moeilijker om te ademen,

En het geblaf van geketende honden wordt steeds dichterbij gehoord.

De kracht raakt op, het wordt moeilijker om te ademen,

En het geblaf van geketende honden wordt steeds dichterbij gehoord.

En op de dorpsbegraafplaats staat een nieuw kruis,

En in het graf ligt de arme moeder,

En in de taiga voor duizend steden en dorpen,

Haar zoon vond zijn boosaardige dood door een kogel.

En in de taiga voor duizend steden en dorpen,

Haar zoon vond zijn boosaardige dood door een kogel.

Met bloed besmeurd viel hij op het gras.

Mam, vergeef me - fluisterde zachtjes,

En boven hem beefde het groene gebladerte,

Oh, mijn lieve zoon, ik heb je niet gered.

En boven hem beefde het groene gebladerte,

Oh, mijn lieve zoon, ik heb je niet gered.