Солдат - Виктор Петлюра

Я ухожу, сказал парнишка ей сквозь грусть

Ты только жди, я обязательно вернусь

И он ушёл, не встретив первую весну

Домой пришёл, в солдатском цинковом гробу.

Рыдает мать, и словно тень стоит отец

Для них он был, для них он был ещё юнец

А сколько их, не сделав в жизни первый шаг

Домой пришли в солдатских цинковых гробах

Когда-то он, с одной девчёнкою гулял

Дарил цветы, и на гитаре ей играл

И даже в миг, когда на белый снег упал

Он имя той девчёнки кровью написал.

Развеет ветер, да над могилой серый дым

Девчёнка та, уже целуется с другим

Девчёнка та, что обещала подожду

Растаял снег, исчезло имя на снегу.

Он до рассвета, всего лишь часа не дожил

Упал на снег, и грудью родину закрыл

Упал на снег, не в дни войны а в мирный час

И для него, весны рассвет на век погас.

Ik ga weg, zei de jongen verdrietig tegen haar.

Wacht maar af, ik kom zeker terug

En hij vertrok zonder de eerste lente te ontmoeten

Hij kwam thuis in de zinken kist van een soldaat.

De moeder huilt en de vader staat als een schaduw

Voor hen was hij dat, voor hen was hij nog een jongeling

En hoeveel van hen, zonder de eerste stap in het leven te zetten

Ze kwamen thuis in zinken doodskisten van soldaten

Eens liep hij met een meisje

Bloemen gegeven en gitaar gespeeld

En zelfs op het moment dat de witte sneeuw viel

Hij schreef de naam van het meisje in bloed.

De wind zal verdrijven, en grijze rook over het graf

Het meisje zoent al met een ander

Het meisje dat beloofde te wachten

De sneeuw smolt, de naam in de sneeuw verdween.

Hij leefde niet tot het ochtendgloren, slechts een uur leefde niet

Viel in de sneeuw en sloot zijn vaderland met zijn borst

Viel in de sneeuw, niet in de dagen van oorlog maar in vredestijd

En voor hem ging de dageraad van de lente een eeuw lang uit.