Ленка - Виктор Петлюра

Я помню вечер новогодний, кружился снег, все как всегда,

Мы шли домой, и в подворотне я целовал тебя любя.

Вот твой подъезд многоэтажки, я до дверей тебя довёл,

Но за спиной вдруг чей-то голос: «Ты чё пришёл сюда, козёл?»

Я обернулся: трое в кепках.

«Быдловка» — понял я, ну, что ж.

«Привет ребята, с Новым Годом» — в кармане наготове нож.

Сказал я: «Всё братва, бывайте, мол меня ждут, пора идти».

Но перекрыт был плотно выход, так было просто не пройти.

Чуть позже вышел из подъезда, нож вытер и пошёл домой,

Остались парни на площадке порезаны моей рукой,

С утра цветы купил — и к Ленке, но вдруг в подъезде — руки к стенке!

Вот тут я понял — просчитался, и тот, что крепче — жив остался.

Припев:

А помнишь, Ленка, ты мою любовь, пацаны завидовали мне,

Помнишь, целовались мы с тобой, да мы с тобой, на скрипучей старенькой скамье.

Да, к Ленке рано я поднялся, кричу: «Подъездом обознался!»

Но мент с улыбкой на лице сказал — расскажешь на суде.

Я на суде его увидел, того, чью кровь с ножа обтёр,

Сидел с улыбкой он ехидной, отец его был прокурор.

Да, постарался он на славу меня упрятать в лагеря,

Теперь сижу на жёстких нарах, проходит молодость моя.

И Ленка мне уже не пишет — проходит, видно, и любовь,

Мне пацаны маляву пишут, что скоро свадьба у неё.

Припев:

А помнишь, Ленка, ты мою любовь, пацаны завидовали мне,

Помнишь, целовались мы с тобой, да мы с тобой, на скрипучей старенькой скамье.

Прошло полгода, и на свиданку, как обещали пацаны

Витёк с Серёгой утром ранним от мамки дачку привезли.

Пожали мы друг другу руки: «Как мать?

Как там она одна?

Как Ленка?

Муж не обижает?

Ну, как там у неё дела?»

— Дела, браток, у прокурора, а прокурорский сын ей муж.

Мне стало больно, грудь сдавило, я вспомнил тот кровавый нож,

Я вспомнил, как стоял у стенки, цветы валялись на полу,

Потом был суд, вагон в решётках, он тихо вёз меня в тюрьму.

Припев:

А помнишь, Ленка, ты мою любовь, пацаны завидовали мне,

Помнишь, целовались мы с тобой, да мы с тобой, на скрипучей старенькой скамье.

А помнишь, Ленка, ты мою любовь, пацаны завидовали мне,

Помнишь, целовались мы с тобой, да мы с тобой, на скрипучей старенькой скамье.

Ik herinner me oudejaarsavond, sneeuw spinde, alles is zoals altijd,

We liepen naar huis en in de poort kuste ik je liefdevol.

Hier is je ingang van een hoogbouw, ik bracht je naar de deur,

Maar ineens klinkt er iemand achter hem: 'Waarom ben je hierheen gekomen, geit?'

Ik draaide me om: drie in hoofdletters.

"Bydlovka" - Ik realiseerde me, nou ja.

"Hallo jongens, gelukkig nieuwjaar" - een mes in de zak in de aanslag.

Ik zei: "Alle jongens, wees erbij, ze zeggen dat ze op me wachten, het is tijd om te gaan."

Maar de uitgang was stevig geblokkeerd, dus het was gewoon onmogelijk om er doorheen te komen.

Even later verliet hij de ingang, veegde het mes af en ging naar huis,

De jongens die op de site achterbleven, zijn door mijn hand gesneden,

'S Morgens kocht ik bloemen - en voor Lenka, maar plotseling bij de ingang - handen tegen de muur!

Toen realiseerde ik me - ik heb me misrekend, en degene die sterker is - bleef in leven.

Refrein:

Weet je nog, Lenka, jij bent mijn liefste, de jongens waren jaloers op mij,

Denk eraan, jij en ik kusten, ja, jij en ik, op een krakende oude bank.

Ja, ik stond vroeg op naar Lenka, schreeuwend: "Ik heb de ingang verkeerd gezien!"

Maar de agent zei met een glimlach op zijn gezicht - u zult het in de rechtbank vertellen.

Ik zag hem bij het proces, degene wiens bloed ik van het mes veegde,

Hij zat met een boosaardige glimlach, zijn vader was een aanklager.

Ja, hij deed zijn best om me te verbergen in kampen,

Nu zit ik op een hard bed, mijn jeugd gaat voorbij.

En Lenka schrijft me niet meer - blijkbaar gaat ook liefde voorbij,

De jongens schrijven me dat ze binnenkort gaan trouwen.

Refrein:

Weet je nog, Lenka, jij bent mijn liefste, de jongens waren jaloers op mij,

Denk eraan, jij en ik kusten, ja, jij en ik, op een krakende oude bank.

Zes maanden zijn verstreken, en op een date, zoals de jongens beloofden

Vityok en Seryoga brachten vroeg in de ochtend een datsja van hun moeder mee.

We schudden elkaar de hand: “Hoe gaat het met je moeder?

Hoe is ze alleen?

Hoe gaat het met Lenka?

Echtgenoot is niet beledigd?

Nou, hoe gaat het met haar?"

- Zaken, broer, met de aanklager, en de zoon van de aanklager is haar echtgenoot.

Het deed me pijn, mijn borst kneep, ik herinnerde me dat bloedige mes,

Ik herinnerde me hoe ik aan de muur stond, de bloemen op de grond lagen,

Toen was er een proces, een wagen in bars, hij bracht me stilletjes naar de gevangenis.

Refrein:

Weet je nog, Lenka, jij bent mijn liefste, de jongens waren jaloers op mij,

Denk eraan, jij en ik kusten, ja, jij en ik, op een krakende oude bank.

Weet je nog, Lenka, jij bent mijn liefste, de jongens waren jaloers op mij,

Denk eraan, jij en ik kusten, ja, jij en ik, op een krakende oude bank.