Аленушка - Виктор Петлюра

Я не помню, что случилось вдруг со мной,

Ослеплен я был твоею красотой,

Я подумал, что у нас одна судьба,

Я подумал — мы с тобою навсегда.

Тихий вечер догорает за рекой,

Не прощался я, Аленушка, с тобой,

Я вернусь еще, и года не пройдет,

Я вернусь, и счастье снова к нам придет.

Год проходит, я иду родной тропой,

Той тропинкой, что вела меня домой.

На пороге повстречал родную мать

Всю седую, со слезами на глазах.

Что-то очень больно сердце обожгло,

«Что случилось?" — спросил я у нее.

А у матери от слез платок промок —

«Умерла твоя Аленушка, сынок…»

Я не помню, что случилось вдруг со мной,

На могилу побежал я сам не свой.

Ты прости меня, Аленушка, прости,

Без тебя мне счастья в жизни не найти…

Ik kan me niet herinneren wat er plotseling met me gebeurde,

Ik was verblind door je schoonheid

Ik dacht dat we één lot hadden,

Ik dacht - we zijn voor altijd bij je.

Een stille avond brandt af over de rivier,

Ik heb geen afscheid van jou genomen, Alyonushka,

Ik zal weer terugkeren, en er zal geen jaar voorbijgaan,

Ik zal terugkeren, en het geluk zal weer tot ons komen.

Een jaar gaat voorbij, ik ga langs mijn geboortepad,

Het pad dat me naar huis leidde.

Op de drempel ontmoette ik mijn eigen moeder

Allemaal grijs haar, met tranen in mijn ogen.

Iets heel pijnlijks brandde mijn hart,

"Wat is er gebeurd?" vroeg ik haar.

En de zakdoek van de moeder werd nat van de tranen -

"Je Alyonushka is overleden, zoon..."

Ik kan me niet herinneren wat er plotseling met me gebeurde,

Ik rende naar het graf, niet mezelf.

Vergeef me, Alyonushka, vergeef me

Ik kan geen geluk in het leven vinden zonder jou...