Пять минут о многом - Виктор Петлюра

Я двор узнал едва ли,

Деревья меньше стали,

Он был весь мой, а стал ничей…

И дверь откроет мама,

И, как-то, очень странно мне,

Что нет своих ключей.

Мы посидим, поговорим о чём тревожится,

Посмотрим фото, станем деда вспоминать.

А мне к её руке щекой прижаться хочется,

И пять минут о чём-то многом помолчать.

Расскажешь про соседей,

Про то, как любят сплетни,

Как смотришь фильм до дремоты.

Часы пробьют двенадцать,

И, вот бы, мне остаться здесь,

Сбежав от суеты…

И одеяло, как тогда, все так же колется,

На стенке радио устало чушь играть.

А мне к её руке щекой прижаться хочется,

И пять минут о чём-то многом помолчать…

Три дня пройдут минутой,

Наступит это утро,

И ты начнёшь слезу скрывать.

Ну, хватит, мам, не надо,

Я обещаю и звонить,

И чаще приезжать.

Мы посидим «на посошок», ну так уж водится,

Внизу такси, и не застелена кровать.

А мне к её руке щекой прижаться хочется,

И пять минут о чём-то многом помолчать…

Ik herkende de tuin nauwelijks

De bomen werden kleiner

Hij was helemaal van mij, maar werd niemand ...

En mama zal de deur openen

En op de een of andere manier, heel vreemd voor mij,

Dat er geen sleutels zijn.

We zullen zitten en praten over wat zorgen,

Laten we naar de foto kijken, we zullen onze grootvader herinneren.

En ik wil mijn wang tegen haar hand drukken,

En vijf minuten lang over iets zwijgen.

Vertel me over de buren

Over hoe ze dol zijn op roddels

Hoe kijk je een film tot je slaperig wordt.

De klok zal twaalf uur slaan

En ik wou dat ik hier kon blijven

Ontsnapt aan de drukte...

En de deken, zoals toen, is nog steeds stekelig,

De radio is het beu om onzin op de muur te spelen.

En ik wil mijn wang tegen haar hand drukken,

En vijf minuten lang zwijgen over iets...

Drie dagen gaan voorbij in een minuut

Deze morgen zal komen

En je begint een traan te verbergen.

Nou, dat is genoeg, mam, niet doen,

Ik beloof het en bel

En kom vaker.

We zitten "op de weg", nou ja, zo is het,

Onderin de taxi, en het bed is niet opgemaakt.

En ik wil mijn wang tegen haar hand drukken,

En vijf minuten lang zwijgen over iets...