Круглолица - Виктор Петлюра

Это было давно, лет семнадцать назад,

Вёз девчонку я трактом, я трактом почтовым.

Круглолица была и как тополь стройна,

И покрыта платочком, платочком пуховым.

Попросила она, чтоб я песню ей спел,

Я запел, а она, а она зарыдала.

Кони мчали стрелой по дороге прямой

И несла их вперёд нечистая сила.

Тут казачий разъезд перерезал нам путь,

Кони, словно вкопаны, вкопаны встали.

Кто-то выстрелил вдруг прямо в девичью грудь

И она словно роза, словно роза увяла.

Перед смертью своей рассказала она,

Как с тюрьмы тёмной ночкой, тёмной ночкой бежала.

«Перед смертью своей я не стала твоей,

Только пуля меня, меня обогнала…

Что ж, ямщик, приуныл, что ж ты песню прервал?

Видишь, кони всё мчатся и мчатся стрелою.

Колокольчик-бубенчик, заливаясь, звенит,

Будто нет мне прощенья, будто нет мне прощенья.»

Оглянитесь назад: холм зелёный стоит,

Холм зелёный, поросший, поросший травою,

А под этим холмом круглолица лежит,

Что взяла моё сердце, моё сердце с собою…

Это было давно, лет семнадцать назад,

Вёз девчонку я трактом, я трактом почтовым.

Круглолица была и как тополь стройна,

И покрыта платочком, платочком пуховым.

Het is lang geleden, zeventien jaar geleden,

Ik nam het meisje over de weg, ik was over de postweg.

Ze was mollig en slank als een populier,

En bedekt met een zakdoek, een donzige zakdoek.

Ze vroeg me een lied voor haar te zingen,

Ik zong, en zij, en zij snikte.

De paarden renden als een pijl over de rechte weg

En de boze geest droeg hen voort.

Hier sneed de Kozakkenpatrouille ons pad,

De paarden, alsof ze waren ingegraven, stonden ingegraven.

Iemand schoot plotseling recht in de borst van het meisje

En ze is als een roos, als een verwelkte roos.

Voor haar dood zei ze:

Als uit een gevangenis op een donkere nacht, op een donkere nacht rende ze.

“Voor mijn dood werd ik niet de jouwe,

Alleen een kogel haalde me in, haalde me in ...

Nou, de koetsier, je bent depressief, waarom onderbrak je het lied?

Zie je, de paarden rennen en rennen als een pijl.

Bell-bell, gieten, rinkelen,

Alsof er geen vergeving voor mij is, alsof er geen vergeving voor mij is.

Kijk terug: de heuvel is groen,

Heuvelgroen, overwoekerd, overwoekerd met gras,

En onder deze heuvel ligt een rond gezicht,

Wat nam mijn hart, mijn hart met haar ...

Het is lang geleden, zeventien jaar geleden,

Ik nam het meisje over de weg, ik was over de postweg.

Ze was mollig en slank als een populier,

En bedekt met een zakdoek, een donzige zakdoek.