Nuestra Amada Casa - Victor Heredia

Estoy quitando todo lo que pusimos juntos,

con tanto afán entonces, en nuestra casa nueva

y ahora el reloj marca, y en este desayuno,

parece que dijera, no dejes que me muera,

el té refleja un mundo de bolsos y valijas,

y cada sorba acerca la dura despedida.

Desnudas las paredes, otoñan sin remedio,

y se deshoja entera la casa de recuerdos.

Y así vamos guardando pedazos de la vida,

y con las caracolas se van viejas heridas,

y en cada libro abierto, tu corazón que late

poemas que escribimos los dos en cualquier parte.

La hebilla de tu pelo que nace tras el piano

mi vieja tabaquera otra vez en mis manos.

Estoy quitando todo lo que pusimos juntos,

con tanto afán entonces en nuestra amada casa.

Estoy quitando todo de nuestra amada casa.

Estoy quitando todo de nuestra amada casa.

Ik neem alles weg wat we bij elkaar hebben gezet,

zo moeilijk dan, in ons nieuwe huis

en nu slaat de klok, en bij dit ontbijt,

het lijkt te zeggen, laat me niet sterven,

thee weerspiegelt een wereld van tassen en koffers,

En elke slok brengt het harde afscheid dichterbij.

De muren zijn kaal, ze vallen hopeloos neer,

en het hele huis van herinneringen is weggestript.

En zo houden we stukjes leven,

en met de schelpen verdwijnen oude wonden,

en in elk open boek je kloppend hart

gedichten die we allebei ergens schreven.

De gesp van je haar die achter de piano wordt geboren

mijn oude tabaksdoos terug in mijn handen.

Ik neem alles weg wat we bij elkaar hebben gezet,

zo gretig dan in ons geliefde huis.

Ik verwijder alles uit ons geliefde huis.

Ik verwijder alles uit ons geliefde huis.