Nada Sé De La Muerte - Victor Heredia

Nada sé de la muerte

me interesa la vida,

aunque a veces me roce

con su mano tendida

la parábola extraña

de una hoja caída.

Son retazos del tiempo

que se empeña en su oficio

de pasar como el viento

susurrando a mi oído

que este día infinito

se desploma marchito.

Y aunque sea sólo un instante

de dolor desmedido

este paso anhelante

por el mundo y su olvido,

pasaré como el toro

con los ojos bravíos.

No conozco otro modo

de ganar lo que es mío.

Porque de esta manera

soy un hombre más vivo,

huelo la primavera

y oigo cantar al río.

Quiero sólo lo nuestro

lo que es justo y debido;

para eso peleo

para eso he nacido.

Quiero sólo lo nuestro

lo que es justo y debido;

para eso peleo,

para eso he nacido.

Ik weet niets over de dood

Ik ben geïnteresseerd in het leven

al raakt het me soms

met zijn hand uitgestrekt

de vreemde gelijkenis

van een gevallen blad.

Het zijn stukjes tijd

die zich inzet voor zijn vak?

voorbijgaan als de wind

in mijn oor fluisteren

dat deze oneindige dag

instortingen verdord.

En al is het maar voor even

van overmatige pijn

deze verlangende stap

voor de wereld en haar vergetelheid,

Ik zal passeren als de stier

met wilde ogen.

Ik weet niet anders

om te krijgen wat van mij is.

Waarom op deze manier?

Ik ben een meer levende man,

Ik ruik lente

en ik hoor de rivier zingen.

Ik wil alleen de onze

wat rechtvaardig en gepast is;

Daarom vecht ik

Daar ben ik voor geboren.

Ik wil alleen de onze

wat rechtvaardig en gepast is;

Dat is waar ik voor vecht

Daar ben ik voor geboren.