Mandarinas - Victor Heredia

Recuerdo: cuando niño

robaba mandarinas,

redondeces de oro

que una dulce vecina

cuidaba de mis garras

-mis garras asesinas-

como quien cuida el tiempo

que no arruine la vida.

Yo esquivaba en la siesta

la leve ligustrina,

sobornando a su perro

con sobras de cocina,

y entraba al terrenito

de Doña Catalina,

que dormía su sueño

tras pesadas cortinas.

Alzaba mi tesoro

y escalaba la encina,

después, con un silbido,

le avisaba a Cristina

y comíamos juntos,

y ella a veces reía

con risa transparente y fulgor de aguamarina.

Silbo de vez en cuando

para ver que sucede

aunque hace tantos años

que talaron la encina,

y aunque no me lo crean

a veces siento risas,

y un perfume en el aire,

como de mandarinas…

Ik herinner me: toen ik een kind was

stal mandarijnen,

rondes van goud

wat een lieve buurvrouw

zorgde voor mijn klauwen

-mijn moordende klauwen-

als iemand die voor de tijd zorgt

verpest het leven niet.

ik ontweek in het dutje

de lichte liguster,

zijn hond omkopen

met keukenresten,

en ging het veld in

van Dona Catalina,

wie sliep zijn slaap?

achter zware gordijnen.

Ik heb mijn schat opgehaald

en klom op de eik,

dan, met een fluitje,

Ik waarschuwde Cristina

en we aten samen

en soms lachte ze

met transparant gelach en aquamarijn uitstraling.

Ik fluit af en toe

om te zien wat er gebeurt

ook al is het zoveel jaren geleden

die de eik omhakte,

en zelfs als je me niet gelooft

soms moet ik lachen,

en een parfum in de lucht,

zoals mandarijnen...