Impossible - The Weather Station

I found that I was angry

In the cool of the day

All the tall trees swaying

All I did not to say

Though I managed all the details

And I made all those phone calls

And I wrote out all the e-mails

And straightened out the front hall

It don’t matter, it made no difference

All through our disagreement

There was a cardinal on the fence

Put no walls around me

I will lay the stones myself

And lay down with my body

But give nothing else

Still living with the feeling

Pent up in my chest

My old lifelong companion

The one I know best

Well, I guess I got the hang of it — the impossible

You could say I moved right in with it — the impossible

You knew I felt unnatural in the blue light of dawn

I left the house in shadow

And my mind went on and on

On the long spool of the highway

Strange fragments of song

And all I can’t get my way

Everything that’s still wrong

Oh, I guess I got the hang of it — the impossible

And I walk the endless boundaries of it

Just to know what you can’t ever have

What is light, what shadow

I guess I always wanted the impossible

In time I learned to rest on the fevered pitch

The change was so relentless, no time to get used to it

I had to get so ruthless

To cut right down to the quick

To wake at six AM and go along with all of it

But still I was so sensitive

I could hardly even stand your simple acts of kindness

The gentle pressure of your hand

Glimpsed from the ferry, green swaths of land

Sleeping on the floor, I felt the ocean’s movement

Ik merkte dat ik boos was

In de koelte van de dag

Alle hoge bomen zwaaien

Alles wat ik niet wilde zeggen

Hoewel ik alle details heb beheerd

En ik heb al die telefoontjes gepleegd

En ik heb alle e-mails uitgeschreven

En de voorhal rechtgetrokken

Het maakt niet uit, het maakte geen verschil

Allemaal door onze onenigheid

Er stond een kardinaal op het hek

Zet geen muren om me heen

Ik zal de stenen zelf leggen

En ga liggen met mijn lichaam

Maar geef niets anders

Leef nog steeds met het gevoel

Opgekropen in mijn borst

Mijn oude metgezel voor het leven

Degene die ik het beste ken

Nou, ik denk dat ik het onder de knie heb - het onmogelijke

Je zou kunnen zeggen dat ik er meteen bij introk — het onmogelijke

Je wist dat ik me onnatuurlijk voelde in het blauwe licht van de dageraad

Ik verliet het huis in de schaduw

En mijn gedachten gingen maar door

Op de lange spoel van de snelweg

Vreemde fragmenten van een lied

En alles waar ik mijn zin niet in krijg

Alles wat nog mis is

Oh, ik denk dat ik het onder de knie heb - het onmogelijke

En ik loop over de eindeloze grenzen ervan

Gewoon om te weten wat je nooit mag hebben

Wat is licht, wat schaduw?

Ik denk dat ik altijd het onmogelijke heb gewild

Na verloop van tijd leerde ik rusten op het koortsige veld

De verandering was zo meedogenloos, geen tijd om eraan te wennen

Ik moest zo meedogenloos worden

Om tot het uiterste te gaan

Om om zes uur 's ochtends wakker te worden en mee te doen

Maar toch was ik zo gevoelig

Ik kon zelfs je simpele daden van vriendelijkheid nauwelijks verdragen

De zachte druk van je hand

Een glimp van de veerboot, groene stukken land

Ik sliep op de vloer en voelde de beweging van de oceaan