Complicit - The Weather Station

I was on the sidewalk

And you were in a dream

You said you couldn’t stand it these days

Your sensitivity

The city felt oppressive

The heat and the noise

And even at home you felt every unspoken voice

I don’t know how

But I tell you you’ll be fine

And I set the table, and you pour the wine

You always have been capable

Always have been kind

It isn’t really your fault

Just the tenor of the times

You got a job and lost it

And they never told you why

And you can’t seem to get past it

This ordinary lie

And they’re saying this summer

Is the worst it’s ever been

With the radio on, and they’re talking

Another shooting, floods creeping in the lowlands

And everybody’s shouting

And I just hold your hand

And I say nothing, I say nothing at all

I don’t think my voice matters really after all

I was raised to hear the curlews

I was raised to notice light

And I watch the little swallows

Delicate in their flight

I trail my hand down through the water

Of the familiar riverside

For hours in such silence I lay beside

Terrified, for knowing in my time

For all the parts per million

For unstoppable design

How can you get over knowing all you know?

All the facts and the figures you learned years ago

I moved back to the city

I lost myself in you

Or in some kind of fiction

Or in some kind of truth

I let myself get cynical

I felt cold and bruised

And the facts never changed

And time only moves

And somewhere above the tree line

Silent just like you

The river never froze in

And footsteps break through

And somehow in my heart

Am I supposed to make do

With the fragments of the stars

The blue-white streetlights let through?

All the birds not calling

All the hot winds blow

I took your picture in the sunset

Smiling in the shadow

You and I, we are complicit

You and I were never blind

Now we’re gonna live with it, our open eyes

Ik stond op het trottoir

En je was in een droom

Je zei dat je er tegenwoordig niet tegen kunt

Jouw gevoeligheid

De stad voelde benauwend

De hitte en het lawaai

En zelfs thuis voelde je elke onuitgesproken stem

Ik weet niet hoe

Maar ik zeg je dat het goed komt

En ik dek de tafel en jij schenkt de wijn in

Je bent altijd in staat geweest

Altijd aardig geweest

Het is niet echt jouw schuld

Gewoon de teneur van de tijd

Je hebt een baan en bent die kwijt

En ze hebben je nooit verteld waarom

En je lijkt er niet voorbij te komen

Deze gewone leugen

En ze zeggen deze zomer

Is het ergste dat het ooit is geweest?

Met de radio aan en ze praten

Nog een schietpartij, overstromingen kruipen in de laaglanden

En iedereen schreeuwt

En ik houd gewoon je hand vast

En ik zeg niets, ik zeg helemaal niets

Ik denk dat mijn stem er toch niet echt toe doet

Ik ben opgevoed om de wulpen te horen

Ik ben opgevoed om licht op te merken

En ik kijk naar de kleine zwaluwen

Delicaat tijdens hun vlucht

Ik loop met mijn hand door het water

Van de bekende rivieroever

Urenlang in zo'n stilte lag ik naast

Doodsbang, om te weten in mijn tijd

Voor alle delen per miljoen

Voor onstuitbaar design

Hoe kom je over het weten van alles wat je weet?

Alle feiten en cijfers die je jaren geleden hebt geleerd

Ik verhuisde terug naar de stad

Ik verloor mezelf in jou

Of in een soort fictie

Of in een soort van waarheid

Ik liet mezelf cynisch worden

Ik voelde me koud en gekneusd

En de feiten zijn nooit veranderd

En de tijd beweegt alleen

En ergens boven de boomgrens

Stil net als jij

De rivier is nooit bevroren

En voetstappen breken door

En op de een of andere manier in mijn hart

Moet ik het doen?

Met de fragmenten van de sterren

De blauw-witte straatverlichting doorgelaten?

Alle vogels roepen niet

Alle hete wind waait

Ik heb je foto gemaakt bij zonsondergang

Glimlachen in de schaduw

Jij en ik, we zijn medeplichtig

Jij en ik waren nooit blind

Nu gaan we ermee leven, onze open ogen