I Could Only Stand By - The Weather Station

You could go for hours, months, and days

In that half-hearted, pinched kind of way

And you don’t get too often to the bruise-coloured lake

To stand, hands in your pockets

Sometimes you don’t see nothing much there:

Sunken old moorings, rusted-out stairs, and white sailboats against the sky

Not really knowing what you came there to find

Not the building’s concrete spines

Not the bitterness you always can divine

And pull from your heart like so much twine

Ravelling, unravelling, ravelling fine

You got pretty lost there in your own mind

Pathways to hallways to doorways blind

All through the winter I could only stand by

Watching you wake to the hardest kind of trouble

With no guiding line

I stood beside you, thin as a kite, wincing in the wind’s cool bite

Telling me you’ll never get nothing right

Laughing as you said it, in the low sunlight —

So brief in November, and impossibly bright

Je zou uren, maanden en dagen kunnen gaan

Op die halfslachtige, beknelde manier

En je komt niet te vaak bij het blauwe meerkleurige meer

Om te staan, handen in je zakken

Soms zie je daar niet veel:

Verzonken oude ligplaatsen, verroeste trappen en witte zeilboten tegen de lucht

Niet echt wetende wat je daar kwam vinden

Niet de betonnen ruggengraat van het gebouw

Niet de bitterheid die je altijd kunt raden

En trek uit je hart als zoveel touw

Ravelen, ontrafelen, rafelen fijn

Je bent behoorlijk verdwaald in je eigen geest

Paden naar gangen naar deuropeningen blind

De hele winter kon ik alleen maar toekijken

Je wakker zien worden met de moeilijkste soort problemen

Zonder geleidelijn

Ik stond naast je, dun als een vlieger, huiverend in de koele beet van de wind

Me vertellen dat je nooit iets goed krijgt

Lachend terwijl je het zei, in het lage zonlicht...

Zo kort in november en onmogelijk helder