Амонадзяку - The Dartz

Вот кто-то живет на склоне горы,

И каждое утро идет к роднику,

Оставляя следы маленьких ног на снегу.

А горные ели чернеют в окне,

И чай на столе стынет во сне

В ожидании тайного знака.

Но горное эхо молчит,

Амонадзяку.

Три тысячи лет один в тишине,

И тропка петляет среди валунов,

Листья на дне — игрушка осенних ветров.

Три тысячи лет, какая здесь тишь !

Листвою шуршит, пробирается мышь,

В селении на берегу не смолкает собака

И горное эхо шепнет:

«Амонадзяку».

Он ходит один, такова его суть,

И вряд ли он будет доволен —

Здесь ходит не всякий.

В ведерке твоем осенняя студь,

В своем отражении видишь ты Амонадзяку.

И горное эхо замрет

Амонадзяку.

Hier is iemand die op de berghelling woont,

En elke ochtend gaat naar de lente,

Kleine voetafdrukken achterlatend in de sneeuw.

En bergsparren worden zwart in het raam,

En de thee op tafel wordt koud in een droom

Wachten op een geheim teken.

Maar de bergecho is stil,

Amonajaku.

Drieduizend jaar alleen in stilte,

En het pad slingert tussen de keien,

De bladeren onderaan zijn de speelbal van de herfstwinden.

Drieduizend jaar, wat een stilte hier!

Gebladerte ritselt, een muis baant zich een weg,

In het dorp aan de oever houdt de hond niet op

En de bergecho fluistert:

"Amonajaku".

Hij loopt alleen, dat is zijn wezen,

En het is onwaarschijnlijk dat hij tevreden zal zijn -

Niet iedereen loopt hier.

Er zit herfststudio in je emmer,

In je spiegelbeeld zie je Amonadzyaka.

En de bergecho zal sterven

Amonajaku.